SEMIPROFESSIONEEL: VARIOUS #44

namedropping;

1/N.E.R.D. - Everyone Nose
2/New Radicals - You Get What You Give
3/dEUS - The Architect
4/m83 - Kim & Jessie
5/Weezer - Pork & Beans
6/The Raveonettes - Dead Sound
7/Dr. Dog - The Rabbit, The Bat & The Reindeer
8/R.E.M. - Hollow Man
9/Turzi - Are You Thinking About Jesus?
10/MGMT - Kids
11/dEUS - Instant Street
12/The Notwist - Gravity
13/Portishead - Machine Gun
14/Gala - Let A Boy Cry (rmx)
15/Estelle ft. Kanye West - American Boy
16/Adamski - Killer
17/No Age - Brian Burner
18/Nick Cave & The Bad Seeds - More News From Nowhere
19/Sigur Rós - Gobbledigook

VIDEO: NICK CAVE & THE BAD SEEDS - MORE NEWS FROM NOWHERE

Deze video zag ik onlangs op de Vlaamse TMF - veel beter dan de Nederlandse variant. Fijn dat er nog zenders bestaan die uitzenden waar ze voor staan, en niet terugdeinzen voor een clip van 8 minuten. Nu zijn Nico Grot & Zijn Slechte Zaad natuurlijk geen onbekenden. Maar voor mij wel! Ik was meteen onder de indruk toen ik More News From Nowhere tegenkwam, een nummer afkomstig van de meest recente plaat Dig, Lazarus, Dig! Wat een cool nummer! En in welke clips zie je tegenwoordig nog echte mooie vrouwen?

In Bergen op Zoom heb je om de zoveel tijd Waterput Schwung, een feestje tot in de vroege uurtjes waar voorspelbare hitjes gedraaid worden en iedereen uit zijn bol gaat. Daar merkte ik eens een groepje niet-rokende, kalende maar nochtans goedlachse veertigers op, allen met een t-shirt dat ze gratis hadden ontvangen bij aanschaf van het album. Alweer zo een hype, dacht ik. Onterecht, denk ik.

Abbatoir Blues is de titel die door mijn hoofd schiet. Keertje kopen. Wat is jouw favoriet van Nick Cave?

VIDEO: THE TRONS - SISTER ROBOT

Dames en heren, schokkerend materiaal. The Trons zijn gefabriceerd uit vintage K'nex aan de andere kant van de wereld (Nieuw-Zeeland) en gaan binnen twee tot drie maanden een grote hit scoren op Youtube om vervolgens een dik platencontract te veroveren. No-budget, maar nu al cooler dan Gorillaz. De muziekwereld zal nooit meer dezelfde zijn. Ik ben reeds uitermate opgewonden voor hun eerste interview in OOR.

SEMI-PROFESSIONEEL: WAAROM IK COLDPLAY HAAT

Pompeuze, melige en ondraaglijke rommel. Coldplay heeft de hitparades veroverd met het muzikaal equivalent van lauwe spinazie. En tijdens dat proces hebben ze een hele generatie Britse rockmuziek vergiftigd. Zonder een ogenblik de indruk te willen wekken dat het geen prachtige manier zou zijn om je boterham te verdienen, toch zijn er momenten in het leven van een popcriticus dat de ziel zucht, en je in de verte tuurt met bezwaard hart en een leeg hoofd. Vorige week had ik dat. De reden? Een nieuw album van Coldplay. Je kunt je enkel afvragen hoeveel gespierde leeghoofden er nodig waren om de cheque te torsen die Brian Eno zo ver kreeg dat hij het nieuwe album van Coldplay wilde produceren. Ik bedoel, zijn verheven culturele smaak in acht genomen, kan dit toch in geen geval bovenaan Eno's prioriteitenlijstje gestaan hebben? En met al die U2-royalty's zal hij toch niet echt om geld verlegen gezeten hebben. Uiteindelijk is het album precies wat ik ervan verwacht had, zij het een klein beetje magerder in de Grote Hymnen dan de vorige drie. De ritmes zijn wat drukker, en wat etnischer, en er is wat spaarzamer omgesprongen met het falsetstemmetje van Chris Martin - een van de ergerlijkste stijlfiguren van de moderne muziek - waarvoor dank, Eno! De favoriete 'Brainiac' van de pop heeft erop toegezien dat de sonische vereisten allemaal gerespecteerd werden. En in een paar gevallen lijken de songs zelfs over iets te gaan, in plaats van armetierige uitingen te zijn van emotionele weelde en kreupele troost, zoals X&Y. Dingen zoals dood, oorlog, en macht. Het is niet veel zaaks, eigenlijk, maar nu ook weer niet zo weinig om waardeloos te zijn. Het is de nieuwe Gouden Standaard voor Middelmatige Muziek. En gezien de concurrentie die tegenwoordig woedt voor die bedenkelijke eer, is dat geen geringe prestatie. Bijna een verwezenlijking, in feite.

Maar je hoeft me niet te geloven. Je kunt het album kopen en zelf beluisteren. Viva la vida heeft nu al het record gebroken van de grootste voorverkoop via iTunes, en zal zonder twijfel het succes van X&Y herhalen, dat nummer 1 was in alle gebieden die aan bod komen in de vergelijkende hitparade van Wikipedia, en dat zijn weg naar boven begon vanaf 10 miljoen exemplaren. Het vreemde is dat ik niemand kan vinden die X&Y gekocht heeft, of die van plan is Viva la vida te kopen. En nu we het daar toch over hebben: ik ben nog nooit iemand tegengekomen die woorden van sympathie veil heeft voor Coldplay. En dus: wie zijn die massa's die zo beleefd met duizenden samendrommen in stadions als Coldplay optreedt? Het is een soort geheim genootschap, een Opus Dei voor saaie, hymnische muziek. Het lijkt erop dat Coldplay een van die duidelijke culturele splijtzwammen is geworden, waarbij beide groepen nooit bij elkaar zullen komen. Ze zijn een soort anti-Sex Pistols, een band die afstoot niet door woede, slechte manieren en een falende opvoeding, maar door hun onschadelijke vriendelijkheid en gladgestreken voorkomendheid. In 1977 kon EMI zich niet snel genoeg van die vervelende Sex Pistols ontdoen. Maar in februari 2005 werd de fenomenale daling van de waarde van de aandelen van hetzelfde bedrijf (min 6 eurocent tot 3 euro) voornamelijk toegeschreven aan de aankondiging dat Coldplays X&Y niet zou verschijnen in dat fiscaal jaar, wat anders wel de verwachting was. Die impact is vooral ironisch als je bedenkt dat de zanger van Coldplay, Chris Martin, in de pers vaak tekeergaat tegen de bedrijven, en zich uitspreekt voor eerlijke wereldhandel. Het is maar een van de vele manieren waarop de band een flauwe afspiegeling is van hun meest in het oog springende voorbeeld, Radiohead. Hun muziek klinkt ook als Radiohead, met alle kruidige, moeilijke en interessante kantjes eruit gekookt, wat resulteert in iets met de muzikale vastheid van gestoomde spinazie. De muziek behoudt de trucs die een massa wel kan smaken, maar gooit de meer uitdagende, dissonante aspecten overboord.

Een andere voor de hand liggende vergelijking is die met Pink Floyd: ze roepen hetzelfde immense gevoel van ongemak en verheffing op, en maken gebruik van hetzelfde soort breedvoerige arrangementen, maar zoals met de invloed van Radiohead is het zeer de vraag of Coldplay ook de onderzoekende artistieke geest deelt met Floyd. Ook kunnen ze op geen enkele wijze wedijveren met de kenmerkende lyrische benadering van Thom Yorke en Roger Waters, wier werk voor aangeboren populisten als Coldplay eenvoudigweg te wrang en bitter, en regelmatig te verdraaid en ambivalent is om het naar de kroon te steken. En dus valt Coldplay keer op keer terug op de onoprechte empathie van tekstregels als Is there anybody out there who is lost and hurt and lonely, too? en Are you lost or incompletem, can't find your missing piece?, regels die teren op de zielskadavers van de onzekeren en eenzamen, zonder oplossingen aan te dragen. Regels die kruimels troost opblazen tot huwelijkstaarten, door het muzikaal monumentalisme waarin ze vervat worden, zodat de fans hun taart krijgen en in 1 hap zichzelf kunnen verzwelgen. Nergens heb je het gevoel dat er een gevecht wordt gevoerd met de sociale en politieke oorzaken van de problemen. De teksten zijn niet meer dan een flauw emotioneel kompres op de wonde. Ze zijn uitgegroeid tot de muzikale veiligheidsdeken voor miljoenen fans, terwijl hun nummers voorbijschrijden met de epische statigheid van staatsbegrafenissen en hun enorme, hartverscheurende akkoordenschema's je zeemzoet om de oren slaan met emotionele logica, maar tegelijkertijd elke boosheid of politieke betrokkenheid wegzuigen. In de plaats daarvan offreert Chris Martin een troostende hand op je schouder, alsmede een lekker kopje thee.

Coldplay: het is een van de meest toepasselijke groepsnamen in de rock. Hij ruikt naar bleke huid en dode emoties. Elke keer als ik hem hoor, zie ik het beeld van vissen met glazen ogen in het kraam van de visboer, met smeltend ijs op de weegschaal. De politieke leegheid van de band blijkt nog het hardst in het nummer met de ironische titel 'Politik'. De lijst van vage eisen daarin (Give me time and give me space, give me real, don't give me fake) en de oproep open up your eyes verraden een totaal gebrek aan politieke coherentie.

Ze zijn niet alleen schuldig, besef ik wel, en ze zijn ook niet allen met hun onnozele revisionisme: want net zoals het thatcherisme een golf van arrogante, sodemieterop, egoistische celebocratie de eighteispop binnesluisde, zo veegde het blairisme de ideologische component van de moderne pop onder de mat, die haar authentieke politieke drive verloren zag gaan ten voordele van de minder vervelende, makkelijk hanteerbare politiek van de celebritygeste. Maar zelfs Tony Blair kon nooit zo gespeend zijn van drijvende principes als een band die zingt: I'm going to buy a gun and start a war if you can tell me something worth fighting for. Hoe lang mag de lijst worden, kerels? In een andere, langere lijst, staat nog veel meer dat te misprijzen valt aan Coldplay - het meeste, toegegeven, gaat over Chris Martin, de minst indruk makende rockster ter wereld volgens bijna alle maatstaven volgens bijna alle maatstaven die gelden voor de rock 'n roll zoals we die kennen. Er is het man-van-celebrity-syndroom, met Chris 'n Gwynnie in de rol van een geurkaarsen-, laagvezelig equivalent van Brad 'n Angie, de borstelige non-baard die Chris Martin deelt met Jensen Button (heb je die twee ooit samen gezien op dezelfde plek?); zijn kind Apple noemen in plaats van, zeg maar, Veal (rund is veel smakelijker en leent zich minder om op school gepest te worden); en veel meer dan dat.

Maar voor mij is het de gekwelde uiting van zogenaamde politieke bezorgdheid, terwijl ze tegelijk tegemoet komen aan het welige zelfbeklag van het meeste gepamperde, comfortabele deel van de muziekfans ter wereld, dat het irritantste aspect is van Coldplay. Ooit was rock 'n roll een wervende kreet, klaroengeschal. Nu, in hun handen, is het een pijnstiller.

Dit stuk is geschreven door Andy Gill en verscheen afgelopen week in The Independent.

OUD NIEUWS: MILES - SONIC 3000

Een vergeten eendagsvlieg, die in 2000 een bescheiden hit scoorde. Ik kocht de cd-single vorige zomer in een platenzaak op de Kastanienallee in Berlijn bij een grote man met een turqoise t-shirt van Moe Tucker. Berlijn is in alle opzichten een bruisende stad, en heeft zich sinds pakweg vijf jaar ontpopt tot het epicentrum van inspirerende muziek. Vooraleer Modeselektor, The Notwist, Jamie Lidell en vele anderen de aandacht op zich vestigden, was Berlijn (daarmee toonaangevend voor de rest van Duitsland) vooral de stad van bandjes als Miles en Liquido - laatstgenoemde is zelfs nog steeds actief. Dat wil zeggen: gelikte mainstreamrock, muziek die er eigenlijk niet toe doet. Eens te meer was ik verrast Sonic 3000 aan te treffen in deze hippe bedoening. Ingrid kocht Tutu van Miles Davis op LP. Ah, Miles, zuchtte de verkoper, en dat was evident.

Deze clip werd in de goede oude tijd regelmatig gedraaid tijdens Alter 8 op TMF. Het nummer is aardig, maar klinkt gedateerd. Gebrekkige Youtube-kwaliteit bederft enigszins de feestvreugde van toen: een oud televisietoestel aan het voeteneind van mijn bed, de F*cking DeWaele Brothers als VJ's, chocoladekoekjes in de plaats van sigaretten. Nostalgie.

SEMI-PROFESSIONEEL: UITVAARTCHART

De indeling en het verloop van een uitvaart kunt u zelf bepalen voor wat betreft crematiediensten. Een crematieplechtigheid duurt standaard drie kwartier, maar langer is ook mogelijk. Kerkdiensten hebben een meer beschreven indeling en verloop, en duren ongeveer een uur. Bij beide uitvaarten is muziek een vast onderdeel. Maar wat kiest u?

De keuze die u maakt is persoonlijk. Het moet bij de overledene en de uitvaart passen. Het kan zijn dat u een specifiek lied of muziekstuk wilt laten horen dat door een bepaalde artiest gezongen of gespeeld wordt. Dan ligt de cd voor de hand. Voordelen bij cd-muziek zijn dat u dan niet zelf naar muzikanten op zoek hoeft te gaan. En vaak worden er geen kosten voor berekend.

Kiest u voor live muziek dan moet u meer regelen. In overleg met de uitvaartverzorger - of zelf - zoekt u de musici. Veel muzikanten hebben goede stoelen nodig. En ook de plaats is belangrijk. Stel, u heeft een muziekstuk gepland bij het graf. Dan moet u er rekening mee houden dat bij slecht weer bepaalde instrumenten niet kunnen worden gebruikt. U kunt er overigens ook voor kiezen om in de kerkdienst live muziek te laten horen. Bijvoorbeeld door een koor, maar ook door muzikanten. Live muziek raakt mensen vaak meer dan de muziek vanuit de luidsprekers.

Muziek is goed te regelen met de uitvaartverzorger. Geef uw wensen duidelijk aan. Uw cd-muziek moet uiterlijk een dag van tevoren bij de uitvaartlocatie zijn. Zelfgebrande cd's kunnen echter worden geweigerd vanwege de kans op storingen. Kiest u voor live muziek, vraagt u dan of het crematorium of de begraafplaats samenwerkt met muzikanten. Er zijn er steeds meer die dat doen. En zal door uw keuze de uitvaart langer duren, dan kunt u eventueel kiezen voor een andere locatie om de uitvaartdienst te houden. Er is altijd een oplossing die aan uw wensen voldoet.

Niet geheel toevallig kwam ik terecht op de handige website
http://www.uitvaartkompas.nl
Beslist een bezoekje waard!

Dit is mijn crematie top 10:

1. radiohead - knives out
2. explosions in the sky - the moon is down
3. british sea power - remember me
4. tom waits - picture in a frame
5. clap your hands say yeah - cigarettes
6. blur - out of time
7. sigur ros - (8)
8. velvet underground - i'll be your mirror
9. smashing pumpkins - 1979
10. r.e.m. - imitation of life

RECENSIE: NO AGE - NOUNS

No Age - Nouns
release: 5 juni (Subpop)

1/MINER
2/ERASER
3/TEEN CREEPS
4/THINGS I DID WHEN I WAS DEAD
5/CAPPO
6/KEECHIE
7/SLEEPER HOLD
8/ERRAND BOY
9/HERE SHOULD BE MY HOME
10/IMPOSSIBLE BOUQUET
11/RIPPED KNEES
12/BRIAN BURNER

De betere albums zijn tijdloos. Het zijn de platen die op zichzelf staan en liever niet met iets anders worden vergeleken; daarvoor herbergen ze te veel ambitie. Het is logisch dat dit vaak debuutplaten zijn. De energie van de nieuwkomer is dan nog vers. Daarna is het altijd afwachten wat een band voor ogen heeft. Hoe is de eerste indruk geweest? Begint er een herhaling of een evolutie? Bij een sterk debuut is de opgave om een beter album te maken soms haast onmogelijk. Daarom waardeer ik artiesten die hun verantwoordelijkheid nemen door van hun beroep geen kantoorbaan te maken. Op die manier kunnen we een overzichtelijke hokjesgeest laten domineren. De eendagsvliegen tegenover de progressieven.

No Age is een groep die partij kiest. De twee leden Dean Spunt (zang/drums) en Randy Randall (gitaar) zijn afkomstig uit een punkmilieu in Los Angeles en de invloed die dat heeft op Nouns, is overduidelijk. De muziek bevat een sterke DIY-mentaliteit. Toch zit de plaat verrassend goed in elkaar. Klonk Weirdo Rippers (een compilatie van 5 EP's, elk op een afzonderlijk label uitgebracht) nog duidelijk als een bonte verzameling van inconsistent materiaal, op Nouns heeft het duo een afgewogen keuze gemaakt. Ditmaal slagen ze erin hun popgevoelige punkrock en soundscapes tot een uitgebalanceerd geheel te smeden. 12 nummers, waarvan 2 instrumentaal.

Eerste single Eraser is representatief, omdat het de punk effectief combineert met de dromerige passages. Het nummer komt traag op gang, waarna de zorgvuldig uit gitaarsamples opgetrokken geluidsmuur uiteenspat en Spunt zijn cryptische teksten beginnen te galmen op een zacht bedje dat doet denken aan een riff van The Velvet Underground. Andere hoogtepunten zijn onder meer het subtiele Things I Did When I Was Dead, het noisy en pompende Sleeper Hold, en afsluiter Brian Burner, wat doet denken aan The Thermals ten tijde van More Parts Per Million.

Nouns verveelt geen twee minuten, zit vol adrenaline, en blijkt na 30 minuten geen klassieke punkplaat te zijn geweest. Dat is een verademing. Lang geleden dat ik zo een eclectische plaat heb gehoord. Nu maar hopen dat No Age haar verplichtingen nakomt en de verwachtingen binnen ekele jaren andermaal inlost. Tot die tijd laat ik Nouns nog wat rondjes draaien en probeer ik mijn hoofd stil te houden bij het bekijken van het artwork.

http://www.myspace.com/nonoage
http://www.postpresentmedium.com/home.php?noage=ppmnoage

VIDEO: WEEZER - PORK AND BEANS

Eerste single van het nieuwe album van Weezer, wat binnenkort uitkomt. De teksten zijn zonder meer intelligenter dan ooit, vooral het tweede couplet. Het bevat een rake observatie over Timbaland, die helaas niet aan de clip wilde meewerken, en daaraan voorafgaand vat Rivers Cuomo samen waar Weezer voor staat en waarom ik ze tot mijn persoonlijke favorieten reken. Everyone likes to dance to a happy song, with a catchy chorus and beats so they can sing along. De video is een flirt. Niet hun beste ooit, maar toch. Album nog niet gehoord.

RECENSIE: BORN RUFFIANS - RED YELLOW AND BLUE

Born Ruffians - Red Yellow And Blue
release: 23 mei (Warp/RoughTrade)

1/RED YELLOW AND BLUE
2/BARNACLE GOOSE
3/HUMMINGBIRD
4/I NEED A LIFE
5/LITTLE GARCON
6/BADONKADONKEY
7/FOXES MATE FOR LIFE
8/HEDONISTIC ME
9/IN A MIRROR
10/KURT VONNEGUT
11/RED ELEPHANT

Laten we eerlijk zijn. Was de term indie pakweg 3 jaar geleden nog een hoopvol gegeven wanneer deze in recensies aan werd getroffen, anno 2008 heeft het reeds veel van zijn overtuigingskracht ingeleverd. Tegenwoordig staat indie nog nauwelijks garant voor vernieuwing en is het langzamerhand getransformeerd tot een algemene verzamelnaam voor talloze bandjes die via myspace hun weg naar jouw mp3speler bewandelen. De traditionele hitlijsten stellen al lang niets meer voor, want muziekzenders zenden nauwelijks nog videoclips uit, en grote platenmaatschappijen gaan over de kop. Het internet is aldus het ultieme platform voor de alternatieve muziek geworden, maar die blijkt logischerwijs steeds minder alternatief. Dat is in principe geen schokkende ontwikkeling, maar het vervelende is dat het lastig wordt om de echte creatievelingen er uit te pikken.

Born Ruffians uit Toronto hebben wat dat betreft een streepje voor. Hun debuut, dat inmiddels in Noord-Amerika te koop is en eind mei ook in ons continent zal worden uitgebracht, verschijnt namelijk op het prestigieuze Warp Records. Dat is vooral bekend van de eregallerij aan baanbrekende IDM (denk aan Autechre, Squarepusher, Nightmares on Wax), maar bewees de laatste jaren met Maximo Park en de succesvolle evolutie van Jamie Lidell, dat het haar aanbod wil verbreden met toegankelijke en minder elektronisch getinte muziek. In dat opzicht beschikt Red Yellow And Blue zeker over een goede dosis pop, maar is het album ook origineel genoeg om te beklijven?

Dat wordt eigenlijk al duidelijk vanaf het titelnummer, dat het album opent met kalme gitaar en zacht gefluit, tot je na een minuut opeens uit een droom ontwaakt en het nummer zich letterlijk en figuurlijk ontpopt tot een waar volkslied. Red for the blood i've spilled to own it, yellow for the sun that shines my way. De toon is gezet. Op het eerste gehoor zijn het vooral de briljante singles ‘Hummingbird’ en ‘I Need A Life’ die je geheugen weigeren te verlaten. Dit is vooral te danken aan het nasale stemgeluid van Luke LaLonde, dat een sterke gelijkenis vertoont met David Byrne (of voor de kids die wat minder oldskool zijn: denk aan Clap Your Hands Say Yeah), maar dat neemt niet weg dat de songs stuk voor stuk goed in elkaar zitten. Steeds voorzien bassist Derosier en drummer Hamelin de nummers van de juiste vibe. Vergelijk bijvoorbeeld de spastische climax in prijsnummer ‘Hummingbird’ eens met het pulserende ritme van ‘Hedonistic Me’.

Wanneer de muziek dan toch verrijkt dient te worden met een iets breder instrumentarium, zoals de toevoeging van een accordeon en een a-capella koortje in Little Garcon, dan heiligt het doel de middelen. Geen eindeloos geneuzel met overbodige strijkersarrangementen, synthesizers of xylofonen, maar doeltreffende liedjes vanuit het back-to-basics principe. Primaire kleuren worden niet voor niets zo genoemd.

Ondanks de klassieke, minimale bezetting van bas/drums/gitaar klinkt Red Yellow and Blue erg gelaagd en verslavend. Want juist dankzij dat tekort komen Born Ruffians vaak erg inventief uit de hoek. Het trio speelt haar muziek met een overduidelijk enthousiasme, en schuwt niet om de luisteraar zo nu en dan even op het verkeerde been te zetten. Dat maakt ze een veelbelovende nieuwe indiegroep, die met Red Yellow And Blue een van de sterkste debuutplaten van het jaar onder de arm hebben.

http://www.myspace.com/bornruffians
http://www.bornruffians.com