Het oor wil ook wat - door Max Majorana.

september 29, 2008

VIDEO: TV ON THE RADIO - DANCING CHOOSE



Worden al jaren overladen met positieve kritieken (de één meer op zijn plaats dan de ander), maar schonken mij tot nu toe alleen een waardeloos optreden van 20 minuten, omdat hun Tunde Adebimpe onder de paddo's zat - zo bleek later. We gooiden een leverworst op het podium. Hun nieuwe album Dear Science staat sinds een weekje op de 3voor12 luisterpaal en ontving van Pitchfork een waardering van 9.2, doorgaans voor Europese media een vrijbrief om het album ook maar flink te gaan hypen, maar uiteraard ook niet zomaar; Pitchfork zit er wat 9+ betreft niet vaak naast wanneer ze beweren dat iets ook echt wel goed is. Wat een tof nummer is dit! Een typische instant-repeat. Stukken cooler (want: dansbaarder) dan die vergeten culthit Staring At The Sun. Weet niet of het live überhaupt in de buurt kan komen van de strakke productie, maar mocht ik gaan, als ze spelen, dan denk ik dat ik geen leverworst meeneem. Of: Hoe een herrinnering aan vervlogen tijden weer tot leven kan worden gewekt.

september 26, 2008

RECENSIE: SPINTO BAND - MOONWINK

Spinto Band - Moonwink
release: 22 september (Park The Van)




De moeilijke tweede plaat. Het is een alomtegenwoordig fenomeen sinds The Strokes in 2003 Room On Fire uitbrachten. Toch stel ik soms zo mijn vraagtekens bij de beweringen van critici en fans, die menen dat ‘de tijdsgeest is vervlogen’, ‘deze tweede plaat jammergenoeg niet meer zo fris klinkt’, of ‘de groep hier de verkeerde weg in is geslagen’. Ok, ik vond Is This It ook beter, maar stel je nu voor dat die twee albums in een andere volgorde uit waren gebracht, of tegelijkertijd, zou mijn oordeel dan anders zijn? Waarschijnlijk niet. De tweede plaat is vaak gewoon een equivalent van de vorige. Schijnheilig om die dan (al bij voorbaat) de grond in te boren. En wat betreft de tijdsgeest: laat me je er nog even aan herrinneren dat er in de popmuziek zelden nog werkelijk vernieuwende groepen actief zijn. Dus: nonsense. De ware reden, jongens en meisjes, schuilt in het feit dat debutanten voor recensenten een pak cooler zijn om mee te pronken.

De Spinto Band bracht met Nice And Nicely Done drie jaar geleden een erg vrolijk album uit vol bescheiden indiepop, waaronder de geweldige singles Brown Boxes en Oh Mandy. De opvolger heet Moonwink en klinkt inderdaad weinig anders. De nummers liggen buitengewoon goed in het oor, maar zijn niet oppervlakkig. Ook het feit dat de groep twee zangers heeft met elk een eigen stemgeluid, komt de afwisseling ten goede. Soms een beetje Talking Heads, soms een beetje Death Cab, soms een beetje Weezer, en lekker uptempo. Je wordt aangenaam verrast, en er is dan ook simpelweg geen goede reden om Moonwink niet net zo’n warm hart toe te dragen. Uitschieters zijn eerste single ‘Summer Grof’, werkelijk even aanstekelijk als Oh Mandy destijds, en The Black Flag, een prettig gestoorde afsluiter. Is Spinto Band eigenlijk al in The O.C. geweest?

http://www.thespintoband.com
http://www.myspace.com/thespintoband

september 08, 2008

VIDEO: THE WAVE PICTURES - I LOVE YOU LIKE A MADMAN



Lekker nummertje van een band uit Londen. Drie sullige, aandoenlijke Britten in de bloei van hun leven. Vrienden van Herman Dune en Jeffrey Lewis. Veel EP's en singles. Meer weet ik eigenlijk ook niet van ze. Voorlopig niet op tournee door Nederland. I Love You Like A Madman was een tip via MSN. Toen ik deze clip vond op Youtube was ik helemaal verkocht. Aanstekelijk en uitermate verslavend. Ik heb er tot nu toe niet eens aan gedacht om de rest te gaan beluisteren. Citaat: Die artiesten denken allemaal zeker dat ik niets beters te doen heb, met al hun releases. Gauw checken voordat ze in zee gaan met Vodafone!

september 05, 2008

RECENSIE: BLOC PARTY - INTIMACY

Bloc Party - Intimacy
(fysieke) release: 23 oktober (Wichita)




Toen ik Bloc Party 3 weken geleden zag spelen op Pukkelpop was dat een zeer degelijk optreden. Ik had ze tot dat moment nog nooit eerder live gezien, en was aangenaam verrast. Alleen de setlist liet naar mijn mening hier en daar te wensen over, in de zin dat het slot van het optreden nogal voorspelbaar was; Banquet werd gevolgd door She's Hearing Voices. Duizenden mensen uit hun dak, ik niet. Liever had ik Waiting For The 7.18 (beste nummer van Weekend In The City) of een echte oude kraker als Little Thoughts voorbij horen komen. Tja, mensen hebben ook altijd iets te zeiken.

Een devies dat in dit geval toepasselijk is. Het kleeft aan Intimacy. Amper een week na het optreden werd de digitale release van het nieuwe album aangekondigd, en de volgende morgen was hij op menig mp3-speler te vinden. Maar: wie tegen beter weten in had gehoopt op een stap terug in de tijd naar 2005 (...) komt bedrogen uit.

Intimacy vervolgt de nieuwe weg die de band in is geslagen sinds de electropop van Flux. Mercury, tijdens Pukkelpop reeds op de setlist, was daar al een voorbode van. Op deze eerste single zijn de gitaren in geen heinde en verre te bekennen, Okereke's stem wordt veelvuldig gesampled en vervormd, en de drummer lijkt definitief toe te geven dat hij inderdaad een computer is. Ook de schurende synthesizermelodie op Trojan Horse en het glockenspiel van Signs zijn wat we nog niet gewend waren van het Londense viertal te horen. Alleen Halo doet denken aan de vroegere postpunk, en is daarmee een vreemde eend in de bijt.

De meningen zijn behoorlijk verdeeld. Waar de ene recensent een (vergezocht en onterecht) verband legt tussen Intimacy en Kid A, en de band prijst om zijn elektronische experimenteerdrift, merkt een ander op dat de band haar sound heeft verminkt. Beide standpunten gaan echter voorbij aan het gegeven dat Bloc Party, ondanks het nieuwe instrumentarium, nog steeds herkenbaar klinkt. Er is namelijk ook een heleboel hetzelfde gebleven. De teksten zijn nog even weemoedig, de songstructuren allesbehalve structureel veranderd (daar gaat de vergelijking met Kid A al niet meer op), de zang net zo fel. Het is juist de optelsom van alle kleine trucjes van meneer de producer die je op het eerste gehoor het gevoel geven dat dit album wezenlijk verschilt van Silent Alarm. Want even voor de goede orde: Op Weekend In The City stond de achtergrond eigenlijk al vol elektronica.

Het grote veschil is simpelweg dat de nummers kwalitatief onderdoen voor het oudere materiaal. De ideeen raken op. De nieuwe elementen vormen in dit geval eerder een afleidingsmanouevre dan een meerwaarde. Mogelijk is de band oprecht en heeft ze dat in haar enthousiasme niet door. Beluister de outro van One Month Off en je zult echter verstaan wat ik bedoel. Mij ga je zeker niet horen klagen wanneer een populaire groep haar grenzen probeert te verleggen, maar als dat geen stap voorwaarts oplevert, of ten koste gaat van de kwaliteit van de muziek, neemt het verlangen naar die romantische debuutplaat logischerwijs enkel maar toe. Ik zou voorstellen dat Bloc Party zich de komende jaren even koest houdt.

http://www.blocparty.com/
http://www.myspace.com/blocparty

september 04, 2008

VIDEO: SPINTO BAND - SUMMER GROF



Luister! Dit is de band waar ik 2 jaar geleden tot over mn oren verliefd op was. Hun album Nice & Nicely Done werd toen hier en daar opgepikt, wat memorabele optredens opleverde op onder meer Pukkelpop en in de Vooruit te Gent. Dit schreeuwde ik van de daken. Over een maand komt het nieuwe album Moonwink uit. Summer Grof is alvast een leuke single. De formule van springerige, volslanke, sympathieke indiepop is behouden gebleven. Sinds afgelopen week heb ik een OV, en die komt goed van pas om ze over een paar weken in Paradiso weer eens te gaan zien. Aardige gitaarsolo, trouwens. Ohja, en de video zelf is niet bijster origineel. We zullen zien of Moonwink kan bewijzen dat liefde op het eerste gehoor echt bestaat.

SEMI-PROFESSIONEEL: VARIOUS #45

namedropping;

01/Venetian Snares - Gentleman
02/The Music - Strength In Numbers
03/John Fahey - Wine & Roses
04/The Wave Pictures - I Love You Like A Madman
05/Bloc Party - Halo
06/Air France - Collapsing At Your Doorstep
07/4Hero - Les Fleurs
08/Squarepusher - Anstromm-feck 4
09/Fleet Foxes - Tiger Mountain Peasant Song
10/Black Kids - I'm Not Gonna Teach Your Boyfriend How To Dance With You
11/Fugees - Ready Or Not
12/Fool's Garden - Lemon Tree
13/Das Pop - Fool For Love
14/Muse - In Your World
15/The Cardigans - Love Fool
16/The Verve - Love Is Noise
17/Beck - Deadweight
18/The Dodos - Fools

RECENSIE: MONKEY - JOURNEY TO THE WEST

Monkey - Journey To The West
release: 7 augustus(XL Recordings)




Sommigen vinden alles wat Damon Albarn maakt geniaal. Anderen zullen enkel maar platen van Blur in huis hebben. Zelf neig ik naar de eerste categorie. The Good, The Bad, & The Queen was een zalige band. Toch hebben Gorillaz me nooit echt heel enthousiast kunnen maken. Monkey is wederom een samenwerking tussen muzikant Albarn & beeldend kunstenaar Hewlett, maar heeft niets van doen met Gorillaz, ook al bestond er even de twijfel of het project onder die naam uit zou worden gebracht. Volgens Albarn beluister je Journey To The West 'as a proper album', ook al is het een uitvloeisel van hun grandioze opera die vorig jaar al in het Verenigd Koninkrijk werd opgevoerd, en vertoonde de BBC er fragmenten van ter begeleiding van hun uitzendingen tijdens de Olympische Spelen in Peking.

Jazeker, opera! Nota bene een vertolking van een klassieke legende uit de Chinese literatuur. In samenwerking met een groot gezelschap aan diverse vocalisten, acrobaten, en andere theaterlieden. Op het album wordt, net als in de voorstelling, uitsluitend gezongen in het Mandarijn (niet door Albarn). De arrangementen zijn herschreven en de strijkerspartijen worden op plaat vervangen door analoge elektronica.

Hoe zou dat klinken? Behoorlijk hallucinerend, maar weinig meeslepend. Een collega-recensent omschreef de vele korte instrumentals als verlengstukken op de tekstloze nummers van Blur ten tijde van 13. Dat is een vergelijking die helaas nergens op slaat. Dan is het logischer om de parallel te trekken tussen het onderschatte, want relatief onbekende, Mali Music en Journey To The West. Damon Albarn bleek op achtereenvolgens 13 en Think Tank al weinig meer affiniteit te hebben met conventionele pop zoals Blur deze jarenlang had geschreven, en lijkt met dit nieuwe zijproject (Think Tank dateert van 2003, Graham Coxon is ondanks verscheidene geruchten nog altijd niet welkom, en er zijn vooralsnog geen aanwijzingen dat het huidige drietal op termijn een album uit gaat brengen: met andere woorden, kunnen we eigenlijk nog wel spreken over een zijproject?) wederom te willen bewijzen als componist te zijn gegroeid.

Maar waar dat een buitengewoon intelligente en aangename plaat opbracht onder de naam Mali Music, lovende kritieken oogstte met de allstar-formatie The Good, The Bad, & The Queen, en intelligente hits scoorde dankzij de silhouetten van Gorillaz, lijkt dit tragisch genoeg een eerste misstap te zijn. Dit is een wisselvallige plaat. Het ontbreken van Albarns vocalen is alvast een teleurstelling. Dat was immers een belangrijk element, een constante factor, een bindmiddel op de plaat van The Good, The Bad & The Queen. Het album telt 22 tracks, die in totaal precies 50 minuten bedragen, maar voltrekt zich met de snelheid van een slak over een verlaten fietspad. Dat is overigens niet per definitie slecht. Een goede trip kan eindeloos lijken te duren. Punt is dat er een duidelijke spanningsboog ontbreekt. Je hebt in de verste verte geen idee wat er aan gaat komen, en dat is in dit geval nogal vermoeiend. Alleen tijdens Monkey Bee, het op 1 na laatste en - niet toevallig - ook het op 1 na langste nummer, weet ik de aandacht gedurende vijf minuten achter elkaar te behouden, dit mede dankzij de fijne beat die tegen het slot zijn intrede doet, als ware het een goddelijke regen na een maandenlange droogte.

A proper album zou ik dit niet kunnen noemen. Op het 3voor12-forum reageerde iemand: Ik kocht dit album blind, en was behoorlijk teleurgesteld. Wellicht beter wanneer je het voorrecht gehad hebt om de gehele voorstelling te zien. Dat is echter niet iedereen gegeven, en dus geen excuus. Te weinig samenhang, te experimenteel. Het werk van een genie?

september 03, 2008

OUD NIEUWS: OPMERKELIJKE FRASEN UIT DE POPGESCHIEDENIS

Lucky that my breasts are small and humble
So you don't confuse em with mountains

(Shakira - Whenever Wherever)

Wie heeft er nu geen hekel aan de almaar aanhoudende goede bedoelingen van sexy popzangeressen om in teksten te benadrukken dat het helemaal niet belangrijk is om aantrekkelijk of rijk of te zijn? Ik vind zulke valse bescheidenheid nooit zo geloofwaardig. Shakira gelooft op haar beurt dat haar luisteraars idioten zijn die tieten met bergen verwarren. Shakira heeft trouwens helemaal geen dikke tieten nodig, want ze heeft mooie heupen, waar ze niet alleen in de clip van dit nummer mee pronkt, maar ook enkele jaren later in 'My Hips Don't Lie' nog uitvoerig over uitwijdt. Zie in deze categorie ook: Jennifer Lopez - 'My Love Don't Cost a Thing', Christina Aguilera - 'Beautiful'.

I believe I can fly
I believe I can touch the sky

(R. kelly - I believe I can fly)

Wat betreft grootheidswaan spant R Kelly duidelijk de kroon. Zie ook: R Kelly - 'The World's Greatest'.

Un, dos, tres, quatorze
(U2 - Vertigo)

Bono heeft op zijn luxueuze reisje naar luttele onderontwikkelde staten in Zuid-Amerika blijkbaar wat Spaanse hoofdtelwoorden geleerd en wil daar ontzettend graag de eerste 10 seconden van het veertiende album van u2 mee opleuken. Vertaling: 1, 2, 3, 14. Kom op, dit klinkt toch gewoon niet.

It's like 10 000 spoons when all you need is a knife
(Alanis Morrisette - Ironic)

Het liedje heet dan wel 'Ironic', maar dat is geen excuus om uit te pakken met de meest idiote metaforen, en het bovendien op zo'n hopeloze manier te zingen. 'Murphy's law' was een betere titel geweest.

I'm all out of faith
This is how i feel
I'm cold and i'm ashamed
Lying naked on the floor

(Natalie Imbruglia - Torn)

Alsof het achterwege laten van dat zinnetje 'This is how i feel' een onnavolgbare tekst op zou leveren. En verder: als je te lang naakt op een vloer blijft liggen, terwijl je jezelf al niet meer zo heet voelt, word je verkouden.

You're beautiful
You're beautiful
You're beautiful
It's true

(James Blunt - You're Beautiful)

James Blunt drukt zichzelf in zijn hitsingle tamelijk omslachtig uit.

I drew a line
I drew a line for you
Oh what a thing to do
And it was all yellow

(Coldplay - Yellow)

Mooi nummer, maar wat is er zo bijzonder aan het tekenen van een lijn die helemaal (helemaal!) geel is?

He was a boy
She was a girl
Can i make it any more obvious?

(Avril Lavigne - Sk8er Boi)

Ik behoor tot het minder intelligente segment van je fans, Avril. Kom op, leg uit. Ik hang aan je lippen.

Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag
Voor de dood

(Bløf - Mooie Dag)

Ik heb gewoon een hekel aan Bløf.

Blogarchief


zie ook http://www.damusic.be