Kill Rock Stars (7 april 2009)
The Thermals zijn volgens de statistieken mijn favoriete band. Maar na het optreden in Ekko afgelopen december stond in feite al vast dat ze hun beste tijd wel zo een beetje gehad hebben. Now We Can See lost de lage verwachtingen in, en nu vrees ik voor het ergste.
Dat de band graag live speelt, en bij voorkeur in Nederland, is zonneklaar. Die avond in Utrecht ging ik al voor de elfde keer naar The Thermals kijken. De korte Europese tournee was bedoeld als een eerste kennismaking met werk van het aankomende album - en uitverkocht. Dat moet de verontwaardiging van zowel band als publiek ten opzichte van elkaar alleen maar in de hand hebben gewerkt. Het grootste deel van de set bestond toen uit nummers die nu op Now We Can See verschijnen, terwijl het wederom klassiekers als It's Trivia waren die die avond voor de twijfelachtige hoogtepunten zorgden.
Het is misschien een beetje flauw om het nieuwe album met ouder werk van de band te vergelijken. Aan de andere kant: de vierde langspeler van The Thermals stelt me op sommige momenten zó teleur dat ik me niet kan voorstellen dat het enthousiasme waarmee Now We Can See werd aangekondigd oprecht is. In de eerste plaats valt op te merken dat het hoge tempo dat het debuut kenmerkte tamelijk vlug is gedaald. Waar dat op hun vorige plaat The Body The Blood The Machine nog klonk als een natuurlijke ontwikkeling, omdat het resultaat een uitgebalanceerd geheel was waarin het voornamelijk de teksten waren die een hoofdrol opeisten, wekt Hutch Harris nu de indruk dat hij, ondanks de nog altijd goede teksten, een beetje is uitgeblust. Inderdaad Hutch, Obama is nu president, maar dat is nog geen vrijbrief om zelfs b-kant onwaardige nummers als Bottom Of The Sea (een slechte imitatie van Guided By Voices) en I Called Out Your Name (niets meer dan een lege huls) op te nemen.
Begrijp me niet verkeerd. Now We Can See is ook weer niet zó een slechte plaat. Na 3 keer luisteren werd het al wat beter, en niet toevallig zijn de twee nummers waar ik het zoëven over had tekstueel gezien de lelijke eendjes van de plaat. Daar ligt wat mij betreft dan ook de essentie; er lijkt bij The Thermals sprake van een onlosmakelijk verband tussen de kwaliteit van de teksten enerzijds en hun gedrevenheid anderzijds. Het zal niemand verbazen dat ik persoonlijk de miniatuurcryptogrammen van More Parts Per Million hoog in het vaandel draag. Maar die tijd is nu voorgoed voorbij. Harris is sinds TBTBTM volgens velen volgroeid tot een zogenaamd 'volwaardig songschrijver', en daarmee lijkt de kous af.
Een scherpe interpretatie van een collega-recensent is daarvoor illustratief. Hij noemt Now We Can See 'andermaal een logische verzameling nummers, waarin Harris zijn optimistische kijk tentoonspreidt van het hemelse post-Bush tijdperk'. Nouja, dat is mooi gevonden, wellicht klopt het, en niemand heeft daar ook maar iets op tegen. Maar je kunt je aan de andere kant ook afvragen of de media (waaronder ikzelf) eigenlijk niet te veel aandacht aan die teksten besteden. Want waar het op neer komt is dat Now We Can See, een handjevol nummers als I Let It Go, When We Were Alive, en When I Died uitgezonderd, misschien niet minder urgent klinkt dan voorheen, maar toch zeker minder energiek. Geen wonder dus dat dit live niet uit de verf komt. Daar verandert ook de overbodige samenzang met bassiste Kathy Foster, die voor het eerst zo nu en dan eens wat volzinnen meezingt, dus helemaal niets aan. Wellicht breekt het vertrek van voormalig drummer Jordan Hudson de groep dan alsnog op.
