FIELD MUSIC

Sinds 2005 ben ik enthousiast over Field Music. De broertjes Brewis uit Sunderland begaven zich in het verleden in kringen rond Maximo Park en the Futureheads. Misschien niet de meest coole band van Engeland. Toch zag ik ze bijna drie jaar geleden eens in Paradiso, nota bene in het voorprogramma van Tokyo Police Club, je weet wel, die hipsters van Desperate Housewives. Curieus! De muziek die Field Music maakt is tamelijk complex, maar ligt toch zeer prettig in het gehoor, en zo hoor ik het graag. Eindelijk weer eens een Engelse groep met een houdbaarheidsdatum van meer dan drie jaar! Insiders wisten al langer dat goede pop tijdloos is. De derde plaat, het dubbel-album Measure, komt volgende maand uit.

BETTIE SERVEERT

Sommigen zeggen dat 2009 het jaar was waarin Nederland na lange tijd hun zuiderburen weer eens aftroefde op het gebied van popmuziek. Ik heb daar niet echt een mening over, maar in het prille 2010 ben ik momenteel erg into Bettie Serveert, die juist hun nieuwe album uitbrachten en binnenkort gaan touren. Op 12 februari spelen ze dan hun enige concert in België, op het mini-festival We Are O'pen in Antwerpen, en daar wil ik heen. Betty Stöve is still alive, en de Amsterdammers serveren de luisteraar met Pharmacy of Love een vrij stevige en compacte rockplaat, maar bij deze presenteer ik jullie graag nog even een mooie uitgesponnen track van Log 22 uit 2003.

VAMPIRE WEEKEND - CONTRA

Vampire Weekends debuut uit 2008 kwam aan als een donderslag bij heldere hemel. Hun toegankelijke geluid met wortels in de zonnige streken rond de evenaar werd al gauw enthousiast ontvangen in Europese regio’s met een gematigd zeeklimaat. De release van ‘Contra’ valt midden in de winter, maar dat geeft niet, want ten opzichte van hun debuut is het precies op tijd.

Lees verder op Damusic

RECENSIE: CYMBALS EAT GUITARS - WHY THERE ARE MOUNTAINS

Misschien was de bij ons eindlijstje van vorig jaar gevoegde opmerking dat er "helaas geen platen zijn verschenen waarover we durven te beweren er over pakweg twee jaar nog even hartstochtelijk naar te luisteren" ietwat voorbarig. De houdbaarheidsdatum van die platen lijkt in zijn geheel nog niet te zijn overschreden. Des te meer een reden om het debuut van Cymbals Eat Guitars, een onmiskenbare groeiplaat, warm te onthalen.

Het kwartet uit New York verdient dit voordeel van de twijfel natuurlijk niet zomaar. Het langverwachte ‘Why There Are Mountains’ schotelt namelijk een goede portie alternatieve gitaarrock voor die ons al tijdens de allereerste seconden naar de keel vliegt. Onmiddellijk dringen zich associaties op met hooggekwalificeerde namen als The Sea And Cake en Pavement, bands die in de jaren negentig furore maakten. ‘Why There Are Mountains’ ademt dit vervlogen decennium, dat met de groots aangekondigde reünie van Stephen Malkmus en consorten verder weg lijkt dan ooit. De romantiek van uitverkochte zalen; het is de ironie van de indierock.

Net als bovengenoemde bands zit Cymbals Eat Guitars boordevol ideeën. De groep neemt op dit album, dat in eigen beheer wordt uigebracht, echter wat langer de tijd om deze uit te werken. Verwacht dus geen rafelige popsongs van drie minuten, maar nummers van epische proporties die hun geheimen pas na enkele luisterbeurten prijsgeven.

Van al die ruwe diamantjes maakt Indiana, met een sterk, door blazers gedragen refrein, wellicht nog het meeste kans om de radio te halen. Onze favoriet is echter Share, dat tekent voor de beste spanningsboog van de plaat. Mistige coupletten waar de onderhuidse spanning vanaf druipt monden na zeven minuten uit in een bevrijdende climax, waarin de gitaar en elektrische piano naar hartenlust om elkaar heen draaien. Het is bovendien illustratief voor de talentvolle en piepjonge frontman Joseph d’Agostino dat hij precies weet hoe hij de aandacht van de luisteraar moet vasthouden.

‘Why There Are Mountains’ is een avontuurlijk en ambitieus debuut dat, als alles verloopt volgens plan, nog wel een tijdje zal beklijven.

VIDEO: THE SOFT PACK - DOWN ON LOVIN'

The Soft Pack 'Down on Lovin'' from Felipe Lima on Vimeo.

De redactie van het online magazine www.damusic.be heeft besloten tot een item over de mogelijke sensaties van het aankomende jaar. Hoewel ik in mijn diepste ziel eigenlijk niet zo houd van geforceerde voorspellingen (ze komen immers bijna nooit uit, ken jij überhaupt iemand die altijd gelijk heeft, iemand op wie je steevast kunt rekenen?) opper ik The Soft Pack. Nu hun debuut onder een nieuwe bandnaam aanstaande is, zullen we eens zien of ze nog eens, en ditmaal louter en alleen omwille van de aanstekelijk lome rock 'n roll, de aandacht op zich weten te vestigen. Dit clipje is niet representatief, want hoewel het een nummer betreft van het aankomende album, en de drummer er staat, speelt The Soft Pack normaal gesproken versterkt en heeft de band een voorliefde voor video's in zwart-wit.

VARIOUS #51

namedropping;

01/Lily Allen - Not Fair
02/The Soft Pack - C'mon
03/Yeasayer - Ambling Alp
04/Real Estate - Beach Comber
05/Vampire Weekend - Cousins
06/The Avett Brothers - Slight Figure Of Speech
07/Black Lips - Bad Kids
08/Hot Chip - One Life Stand (radio edit)
09/Fuck Buttons - Surf Solar
10/Born Ruffians - Milkman/To Cure A Weakling Child
11/Pogo - Alice
12/The Antlers - Two
13/Massive Attack - Paradise Circus
14/Grizzly Bear - While You Wait For The Others
15/Dirty Three - Sea Above Sky Below
16/Brighton Port Authority ft. David Byrne - Toe Jam