JAARLIJSTJE 2013

01/Deerhunter – Monomania

Bradford Cox is een van de meest enigmatische frontmannen die er anno 2013 rondloopt. Bradford Cox is namelijk hoor- en zichtbaar geobsedeerd door zichzelf en de muziek die hij maakt. Iets anders kan hij ook niet. Dat is zo een beetje de poëtica achter Monomania, Deerhunters meest rauwe plaat tot nu toe. Lockett Pundt, die zich op voorganger Halcyon Digest nog opwierp uit de schaduw van zijn beste vriend, doet hier als songschrijver weer een stapje terug en laat Cox Deerhunter als voertuig gebruiken voor introspectie zoals we die van Atlas Sound nog niet eerder hoorden. Monomania is pure coming of age. Cox onderkent als Amerikaans artiest zijn wortels in de punk en rock 'n roll, en die performance is even beeldig als oorstrelend – voor wie een beetje fantasme kan bekoren. Een plaat van, voor, en over junkies. 

02/Laura Mvula – Sing To The Moon

Er staan dit jaar aanzienlijk minder vrouwen in mijn jaarlijstje dan doorgaans het geval is, maar Laura Mvula is wel de hoogst genoteerde ooit. Na het uitzonderlijke feminiene jaar 2011, bevolkt door respectievelijk Anna Calvi (#3), Annie Clark/St. Vincent (#9), en Roos Rebergen/Roosbeef (#10), is Laura Mvula nu eens een zangeres wiens plaat ik dit jaar niet eens zo ontzettend vaak heb gedraaid. Maar iedere keer dat Sing To The Moon opstaat, word ik er weer stil van. Ze doet dat met minimale middelen, en introduceert me en passant in het moderne soul- en gospelgenre. Mvula is een getalenteerde diva met klasse, die als componist afstudeerde aan het conservatorium van haar woonplaats Birmingham. Haar muziek is oprecht, troostend, en zwoel, maar zit inderdaad ook fantastisch in elkaar qua vorm en productie, zonder daarbij koelbloedig of geschoold te klinken. Met That's Allright en Green Garden heeft ze twee lekkere uptempo nummers in de tas, maar het zijn haar prachtige pianoballads die echt de show stelen. Had dit jaar de Mercury Prize verdiend.

03/Unknown Mortal Orchestra – II
Wat een heerlijke band! De valse bescheidenheid die verschuilt in de naam van de groep rond Ruban Nielson is, tja, vals. Zowel live als op plaat wist het trio dit jaar niet minder dan te overdonderen met haar virtuose spel, prachtige songs, en een uitstraling van heb ik jou daar. Mij wel, in ieder geval. Zelden dit jaar nog zulke onmiskenbare rocksterren in een casual chic indiejasje tegenkomen. Hoogtepunten te over op II; van het kinderlijke maar tragische wijsje uit From The Sun (Isolation can put a gun in your hand / If you need to you can get away from the sun, een lekkere binnenkomer) via het stroperig soulvolle So Good At Being In Trouble naar de arrow classic meets lo-fi indie op Faded In The Morning. Unknown Mortal Orchestra heeft het allemaal, zonder een crowdpleaser te zijn. Hulde!


04/Yo La Tengo – Fade Fade is het eerste album van deze indieveteranen waar ik daadwerkelijk naar aftelde, en vervolgens dan ook direct kocht. Laten we wel wezen; sinds het weinig boeiende Popular Songs uit 2009 kwam er niets meer uit, maar ondertussen was er nog altijd die immense back catalogue te ontdekken. Live groeide de band door het jaar heen, en daarbij speelden de nummers van het 13e album Fade allesbehalve een bijrol. Gelukkig maar. Het is een rustig en tekstueel persoonlijk album geworden, maar daaruit spreekt in mijn oren eerder wijsheid dan ouderdom. Het maakt de momenten van muzikale magie, her en der verstopt op Fade, des te sprankelender. De mooie fragiele samenzang in Ohm, een rollend filletje op het onderschatte Well You Better, de majestueuze strijkers in de outro van Before We Run. Het trio heeft inmiddels een dergelijke statuur dat het nauwelijks nog hoeft te bewijzen waar het toe in staat is, maar het maakt tijdens haar dertigjarige jubileum een meer dan montere indruk.


05/Arcade Fire – Reflektor

Normaal gesproken heb ik het niet zo op die moderne, vooraf tot in de details uitgekiende marketingcampagnes waarmee een béétje artiest heden ten dage op de proppen komt. Het leidt de aandacht maar af van waar het echt om draait. Laten we het daarom maar gewoon over de muziek hebben. Arcade Fire heeft het maken van een magnum opus tot haar standaard verheven, en hun laatste wapenfeit is opnieuw zo een plaat die, zodra je hem afspeelt, schreeuwt om een grammy. Het typische, romantische popgeluid heeft zich over de spanne van vier albums steeds aangepast. Reflektor is nu een bocht naar het zuiden. Met Haïti als inspiratiebron laat de band veel meer lucht in haar songs toe dan voorheen, omdat het muzikale bombasme ditmaal afkomstig is uit de caribische ritmes in plaats van de gebruikelijke strijkers. Producer James Murphy zorgt voor meer disco en minder rock. De opdeling van het album in twee helften is gepast en succesvol; nergens voelt Reflektor als een lange zit. Win en Régine, chapeau!


06/Outfit – Performance Performance is de perfecte titel voor het debuutalbum van deze nieuwe band uit Liverpool. Het handelt in grote mate over thema's als identiteit, emotioneel zelbewustzijn en vervreemding. Zanger Andrew Hunt grossiert even vaak in eenzaamheid als in euforie, en ook muzikaal gezien kenmerkt Performance zich door een grote diversiteit – al is de eerste in het oor springende klankkleur toch vooral blauw. De plaat blijkt echter elke luisterbeurt weer dynamischer en gelaagder. Niet voor niets heeft de eigenzinnige, perfectionistische band voor de opnames flink wat tijd uitgetrokken; in hun eigen studio vlogen drie jaar zo voorbij tijdens het sleutelen aan hun kristalheldere songs. Het resultaat mag er wezen. Een volwassen, ruimtelijk en gesofisticeerd indiepopgeluid, ergens tussen Wild Beasts, Klaxons, en Hot Chip in. Uitermate geschikt onder een commercial die spaceshuttlereisjes aan de man brengtt, stel ik me zo voor. Misschien in 2015?

07/Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away

De oude meester is zijn wilde haren nog lang niet verloren, maar wel zijn bandmaat Mick Harvey. Na meer dan 30 jaar trouwe dienst schittert de multi-instrumentalist op Push The Sky Away door afwezigheid. Ten gevolge van zijn vertrek klinken de Bad Seeds, nu vooral een tandem van Nick Cave en Warren Ellis, weliswaar een stuk kalmer, maar daarom nog niet minder urgent. De spanning is op deze achttiende plaat te snijden, maar manifesteert zich vooral onderhuids. Veel loops en onheilspellende gitaarmotieven. Alleen in Jubilee Street lijkt het even tot een catharsis te komen, maar arriveert de luisteraar na een goede 6 minuten net op tijd thuis uit de oprukkende stormwinden. Cave's teksten zijn onveranderd prozaïsch, maar niet louter meer fictief; openingsnummer We Know Who U R is de mooiste muzikale vertolking van de in 2013 o zo prangende privacykwestie.

08/Warm Soda – Someone For You

Een tikkeltje fout zijn ze wel, Warm Soda uit Oakland, Californië. Maar de glamrockinvloeden zijn tegelijkertijd net wat de debuutplaat van dit viertal rond Matthew Melton (ex-Bare Wires) zo genietbaar maakt te midden van alle garagepopbands anno 2013. En natuurlijk gaan er complimenten naar de bandnaam, die een verrassend en veelbetekenend nostalgisch beeld oproept naar zomerdagen in het openbaar zwembad. 12 nummers in 28 minuten – dan weet je het wel. Dit zijn gewoon pakkende liefdesliedjes, hartzeer van de bovenste plank voor welke de repeatknop is uitgevonden. Niets meer, niets minder. Zo een plaat is elk jaar weer nodig.

09/Youth Lagoon – Wondrous Bughouse
Op Wondrous Bughouse bewijst Trevor Powers, de hippe, gekwelde jonge eenling achter Youth Lagoon, dat hij geen eendagsvlieg is. De opvolger van The Year Of Hibernation staat namelijk gewoon wéér bol van de geweldige nummers. Er stond blijkbaar nog een ongeopend pak teenage angst in zijn keukenkastje. De muzikale accenten zijn, voor wie goed luistert, echter wel lichtjes verschoven. Ging hij op zijn debuut nog voor een nogal geïsoleerd en afstandelijk lo-figeluid, daar wordt hij nu bijgestaan door een solide bas-drum-gitaarband. Dat komt in de eerste plaats zijn songs ten goede (luister naar die geweldige gitaarcoda op uitschieter Mute), maar ook zijn performance – Powers klinkt zekerder van zijn zaak dan twee jaar geleden. Benieuwd hoeveel vruchten dit in de toekomst nog zal gaan afwerpen.

10/Kurt Vile & The Violators – Wakin' On A Pretty Daze

Als je eenmaal aan dat zeurderige, nasale stemgeluid van Kurt Vile gewend bent geraakt, is er veel te genieten op zijn platen. Trok ik zelf tot voor kort liever The War On Drugs uit de kast, daar heeft Vile me na zijn vorige Smoke Ring For My Halo nu helemaal in de tas zitten. En eigenlijk moet ik dan al meteen weer terug komen op voorgaande stelling, want hoewel zijn nieuwste wapenfeit liefst 70 minuten duurt, erg veel gebeurt er nu ook weer niet. Het is moeilijk de vinger te leggen op de appetijtelijkheid van de roes waarin Vile zijn luisteraars weet onder te dompelen. Ligt het aan zijn hippie-achtige verschijning dat de ellenlange songs recht door zee klinken maar nergens midden op de weg rijden? Juist het ontbreken van spanning lijkt de sleutel tot het succes van Wakin' On A Pretty Daze, de meest relaxte plaat van 2013.   

TNT FASHION CHART

A1/Laura Mvula - Like The Morning Dew
A2/Mecano - Hijo De La Luna
A3/I Love Sarah - Toothbrush

B1/Sholi - Tourniquet
B2/Mazes - Boxing Clever

B3/Ponytail - Beg Waves
B4/Factory Floor - Turn It Up
B5/Beyoncé - Countdown
B6/Tokyo Police Club - If It Works

B7/De Staat - Sweatshop

B8/Field Music - Working To Work

C1/Elbow - The Bones Of You
C2/Menomena - Lunchmeat
C3/British Sea Power - Waving Flags

D1/Vampire Weekend - California English
D2/The Thermals - No Culture Icons

D3/Cloud Nothings - You're Not That Good At Anything
D4/Grandaddy - Florida
D5/Radiohead - Where I End And You Begin
D6/Broadcast - Black Umbrellas
D7/Oasis - Cigarettes & Alcohol
D8/Mogwai - Thank You Space Expert

EERVOLLE VERMELDINGEN 2013

Mozes & The Firstborn – Mozes & The Firstborn

Wat Rats On Rafts in 2012 waren, dat zijn Mozes & The Firstborn in 2013; de gaafste band van het land. Duidelijk door Ty Segall en John Lennon aangestoken, toont Melle Dielessen zich een excellente liedjesschrijver van eindelijk eens een leuke beatpopband van Nederlandse bodem. Er was haast geen ontkomen aan deze jonge Eindhovenaren, die het hele jaar door stad en land hebben afgespeeld en als kers op de taart het voorprogramma van Unknown Mortal Orchestra mochten verzorgen tijdens diens jongste Europese tour. De reden waarom ze buiten mijn lijstje vallen, is een verkapt compliment: hun debuutplaat is simpelweg te kort. Het is een raadsel hoe sterke songs en live-favorieten als Down Down Down, Wannabe, en Waiting For Something New buiten de boot zijn komen te vallen. Laat die volgende plaat maar komen!

Ducktails – The Flower Lane

Bedroom recordings, wat zegt die term nog? Ducktails begon weliswaar als het solo-project van Matt Mondanile (bekend van Real Estate), maar op het tweede album The Flower Lane trekt de Amerikaan een literblik aan bevriende musici open om tot een rijke plaat te komen die lang niet alleen maar behaaglijk is in de slaapkamer. En met het vermeende lo-fi-gehalte valt het ook wel mee: The Flower Lane is veeleer een gloedvolle ode aan sinistere jaren '80 gitaarpop á la Simple Minds dan een aansluiting bij eigentijdse cassettebandjes als Mac DeMarco, Ariel Pink en co. De opvolger schijnt al te zijn opgenomen.

Mikal Cronin – MCII

Mikal Cronin was afgelopen mei even mijn snoepje van de maand en deed het eerst en vooral goed bij de opening van het barbecueseizoen. Dat klinkt oneerbiediger dan ik het bedoel. MCII hield het heus wat langer dan dertig dagen uit in mijn cd-speler. Niet alle nummers zijn even sterk – afsluiter Piano Mantra valt een beetje uit de toon – maar Cronin valt te prijzen om het gegeven dat hij laat horen niet langer in de schaduw van zijn grote broer Ty Segall te willen blijven staan, in wiens band hij tot voor kort basgitaar speelde. Zelf kan hij er namelijk ook wel wat van. Mooie warmbloedige popliedjes als Shout It Out, Weight, en I'm Done Running From You worden afgewisseld met rechttoe rechtaan stampers als See It My Way en Turn Away. Een ambitieuze, onbevangen plaat, maar met name een verzameling aan goudeerlijke songs die de Amerikaanse jeugdcultuur anno 2013 treffend weet te verklanken.

Sheep, Dog & Wolf – Egospect

Zo zie je maar weer; ook aan de andere kant van de wereld wordt muziek gemaak, en bepaald niet onbenullig. Sheep, Dog & Wolf is een kleine ontdekking die ik deed op de jongste editie van Incubate. Achter het alias gaat de piepjonge Daniel McBride uit Nieuw-Zeeland schuil. Om er maar eens een smakelijke, allicht wat voorbarige voorspelling uit te gooien: McBride zal zich, als hij deze koers aanhoudt, snel kunnen meten met Sufjan Stevens en Andrew Bird. Organisch spel, fabelachtige melodieën, een dynamische stem, en een flinke zucht naar muzikaal avontuur, in zoverre dat zijn debuutplaat zelfs geschikt is voor progliefhebbers. File under: meest belovend buitenland.

De Jeugd Van Tegenwoordig – Ja, Natúúrlijk

Nee, ik heb niet onder een steen geleefd sinds Watskeburt op mijn 17e. Maar nu puntje bij paaltje komt, is Ja, Natúúrlijk het eerste album dat ik daadwerkelijk van voor naar achter beluisterd heb – en met plezier bovendien. Blijk ik die hoofdstedelijke snotapen ineens best een leuke band te vinden. De Toneelacademie stond hier tijden op repeat; herkenbaar voor eenieder die ooit zo een plek van binnen heeft gezien. Maar ook Gekke Boys, De Formule (supervette outro), en nota bene bonustruck Schnitzel hebben me overtuigd. Te lekker om nog langer links te laten liggen. Beste plaat van De Jeugd tot nu toe, en bij deze gepimpt van lollige feestmuziek op andermans feestjes tot jaarlijstjesmateriaal.

FRESKU

Nederlandse hiphop, zo mag je stellen, is op deze blog een ondergeschoven kindje. Ik kan me althans niet herinneren dat ik eerder de loftrompet stak over rijmerij in moedertaal. Gaat bij deze verandering in komen. Ik vind Fresku wel leuk. Helemaal nu 'ie heeft meegedaan aan een project in mijn Van Abbemuseum. Samen met stadsgenoot Tijs Rooijaakers vervaardigde hij een immense tol, superleuk, door houten balken te beschrijven met zijn karakteristiek zelfkastijdende lyrics, die vervolgens in een oven werden omgebogen. Letterlijk. Hieruit vloeide het nummer Wilskr8 voort. Een zwaar gesubsidieerde open deur, zullen cynici zeggen. Een broodnodige track over de Y-generatie, hoor je mij. De clip is naar Fresku's eigen zeggen een beetje saai - 'Gaat een beetje te snel om de tekst te volgen' - maar we doen het ermee.

ARCADE FIRE

Ik moet me nodig eens uitspreken over de nieuwe Arcade Fire, temeer daar ze vandaag besloten hebben mijn favoriete nummer van een mooie clip te voorzien. Persoonlijk vind ik Reflektor, ondanks de lange duur van sommige nummers, een stuk handzamer dan The Suburbs. Dat vorige magnum opus klinkt naar mijn idee over de hele lijn nog altijd te argeloos, het is een onterechte veredeling van onderhuidse spanning die Arcade Fire niet past. Moet deze band het niet gewoon vooral van scherp engagement, urgentie en bombastische dramatiek hebben? De band weet die kaarten op de nieuwe plaat veel beter uit te spelen, zoals in het donkere Afterlife - een song die perfect demonstreert hoe de band sinds Funeral muzikaal is geëvolueerd. In de video maken we kennis met een treurig Mexicaans eenoudergezin dat kijkers een brok in hun keel bezorgt.

GROOMS

Van die andere melancholische poppunkband uit Brooklyn, die ik met pijn in mijn hart verder niet bij hun afschuwelijk lange naam zal noemen, hoor je de laatste tijd verdacht weinig. Maar hun buren heten Grooms, en met I Think We're Alone Now hebben ze een potentieel college radiohitje te pakken waar het spontaan mistig van wordt. Lekker springerig en bitterzoet - for your autumnly listening pleasure. De clip oogt oersaai, tot in de laatste minuut twee slaapzakken opeens een eigen leven gaan leiden en andermaal onderstrepen dat haat en liefde soms moeilijk van elkaar zijn te onderscheiden.

VARIOUS #71

01/Youth Lagoon - Mute
02/Best Coast - Boyfriend
03/Dramarama - Anything Anything
04/Guided By Voices - Game Of Pricks
05/Nouveau Vélo - Kite
06/Mazes - Hayfever Wristband
07/Lee Ranaldo & The Dust - Lecce Leaving
08/De Jeugd Van Tegenwoordig - De Toneelacademie
09//The Thrills - Restaurant
10/Hooded Fang - Graves
11/Mac DeMarco - Still Together
12/Temples - Colours To Life
13/Tired Pony - All Things All At Once
14/Daughter - Youth
15/Margot - Liuff Settanta
16/Night Beats - Outta Mind
17/Apneu - Three Cool Chicks
18/Roosbeef - Raak Mij Aan (Live @ Dranouter '13)
19/Gambles - So I Cry Out
20/Sheep Dog & Wolf - Egospect

MAC DEMARCO

Inmiddels is Lou Reed overleden. Daarover misschien later meer. Kijk: ook al ben je er als necroloog snel bij, het pure feit dat Lou dood is - daar doe je toch niks aan. Ik heb Heroin veel gedraaid. Maar toen bedacht ik me dat ik nog niet heb verteld over Mac DeMarco, een belangrijke ontdekking van 2013 voor mij. Hij komt morgen in Paradiso spelen, maar ik ga de king of weird vibes nu onverwachts vanavond al zien. Een andere fijne vent neemt me namelijk kosteloos mee als vip naar Pitchfork Music Festival Paris in ruil voor een paar dagen goed gezelschap dans la ville d'amour. Laat Mac DeMarco nu net een aantal maanden geleden op de zomereditie van datzelfde festival in Chicago hebben opgetreden, en ik een zwak hebben voor eenvoudige bruggetjes; voici Still Together. Gewoon een mooi, simpel, nonchalant liefdesliedje van een gekke maar intelligente en leuke kerel; er zijn dingen die vaker voorkomen. Beste refrein van het jaar.

DR. DOG

Deze is voor Ruud Guldemond - een groot liefhebber van Dr. Dog's zonnige, ontspannen sixtiesretropop. Die jongen heeft zijn fietsen tijdelijk vaarwel gezet om per vliegtuig naar Iran te reizen (nota bene: voor het eerst komt hij buiten Europa) en dan brengt zijn favoriete band net een clip uit waarin treinen de hoofdrol spelen. Een buitengewoon ingewikkelde zaak. The Truth is het openingsnummer van B-Room, de weinig verrassende, maar behoorlijk aangename nieuwe plaat van het vijftal uit Philadelphia. Ik heb met Ruud te doen. Met die goedkope benzine daar zou dit de perfecte ambiance zijn voor een romantische zondagochtendse autorit door het Iraanse berglandschap, stel ik me zo voor - maar dan met de ramen dicht om de uiterst Amerikaanse eastcoastsound te verdoezelen. Een tournee door Europa zit er voorlopig jammer genoeg niet in.

CONGRATULATING SJOERD

01/Deerhunter - 60 Cycle Hum
02/Hooded Fang - Gravez
03/Sky Needle - Sweet 16
04/The Go! Team - Buy Nothing Day
05/dEUS - Fell Off The Floor, Man
06/Paul McCartney - New
07/Ponytail - Beg Waves
08/Guided By Voices - Useless Inventions
09/Outfit - Elephant Days
10/Nina Simone - Sinnerman
11/Clinic - Distortions
12/Galaxie 500 - Tugboat
13/The Zombies - Time Of The Season

14/Pavement - Goldsoundz

15/The White Stripes - We're Gonna Be Friends
16/Sufjan Stevens - Futile Devices
17/Coparck - Filling Holes
18/Hella - Biblical Violence
19/Apneu - My Brain
20/Daniel Johnston - Fish

OUTFIT

3D-liefhebbers, opgelet! Outfit heeft met Performance een koektrommel gemaakt waar ik geen genoeg van krijg en die gelukkig ook maar niet leeg lijkt te raken. Het kwam vorige maand uit op het mij verder onbekende indielabel Double Denim Records. Inmiddels is het alweer half oktober, en lijkt het me niet vreemd om alvast vooruit te lopen op het jaarlijstjesfenomeen; de groep rondom Andrew Hunt heeft met hun achteloze maar zeer trippende en melancholische mix van indierock, techno, en new wave zeker een van de sterkste debuutplaten van 2013 afgeleverd. Gesofisticeerde, puntgave songs in de lijn van Wild Beasts, maar met de hitpotentie van Hot Chip - anders nog iets? Een aardig staaltje public relations afkomstig van de band eux-mêmes wil ik jullie niet onthouden; Performance is een stap in het zalige onbekende, door een wereld te tekenen die even fraai als dystopisch aandoet en even hoopvol als wankel klinkt. Mijn nieuwe favoriete band uit Liverpool, zoveel is zeker.

GAMBLES

Zou ik me daar toch bijna zijn vergeten wat een wonderschone videoclips er soms gemaakt worden. Vergis je niet; zelfs terwijl onze aandachtspanne anno 2013 korter lijkt dan ooit, zijn er nog artiesten die zonder al te veel poeha beeld en geluid weten te verenigen op een manier die je de adem beneemt. Maar de muziek van Gambles, het alias van singer/songwriter Matthew Daniel Siskin uit New York, is sowieso even tijdloos als verbluffend eenvoudig - ik word er erg stil en rustig van, terwijl ik tegelijkertijd op het puntje van mijn stoel zit. Met zijn zalvende stem heeft hij niet meer nodig dan een akoestische gitaar. Als voyeurs volgen we in de video een jong koppel, onderweg, anachronistisch, ontwapenend in alle imperfectie van de liefde. En dan te bedenken dat er naast dit prachtige So I Cry Out nog 12 andere nummers op het debuutalbum Trust te vinden zijn. Klein gebaar, groots effect.

VARIOUS #70

01/No Age - C'Mon Stimmung
02/CROWDS - I See A Pattern
03/Baths - No Eyes
04/Is Tropical - Lover's Cave
05/Moderat - Bad Kingdom
06/Charles Bradley - Victim Of Love
07/Cocorosie - Gravediggress
08/Unknown Mortal Orchestra - Sitting On The Dock Of The Bay
09/Traffic - Mr. Fantasy
10/Eleanor Friedberger - She's A Mirror
11/Parquet Courts - Borrowed Time
12/Paul McCartney - New
13/Jay Reatard - My Shadow
14/Chelsea Light Moving - Lip
15/La Femme - It's Time To Wake Up
16/Teruyuki Nobuchika - Cafe Du Parc
17/The Dodos - Confidence
18/Brazos - Charm
19/TV On The Radio - Mercy
20/De Kift - Nauwe Mijter

DUCKTAILS

Met nog een half been in het festivalseizoen luidde Ducktails vanavond mijn kortstondige zomervakantie in. Goed vertoeven was dat; blijkbaar hadden een gezellig stuk of 100 mensen toch behoefte aan een clubshow en daarmee stond Rotown relatief vol. De eerste passage van Matt Mondanile en co. kenmerkte zich door een soort Vlaamse gemoedelijkheid - niet alleen de band was beleefd, ook het publiek liet zich de zoetgevooisde liedjes welwillend smaken. Voor wie op zoek was naar een toegankelijke laidback popplaat (te draaien op nazomerende balkons) die het midden houdt tussen Destroyer, The Shins, en Tame Impala. Vooral de vier nieuwe nummers stemden nieuwsgierig naar het najaar - al hoop ik eerst en vooral op een zonnig september.

EXPLOSIONS IN THE SKY

Nostalgie en muziek, daar ging het vorige zomer ook al over. Vele jaren terug waren Explosions In The Sky heilig voor mij. De enige keer dat ik in mijn eentje naar Paradiso ben geweest (ik ga meestal gewoon voor de gezelligheid) was dat om hen te zien. Eerste keer Dour - één reden om te gaan. Het was muziek om bij weg te dromen, om in op te gaan en compleet gefascineerd door te raken. Prima voor de puberteit. Het zijn van die bands die je in je jeugd bent beginnen luisteren en je deuren hebben geopend naar nieuwe genres. Dat van de mijmerende, duizelende gitaren en ceremoniële drums, in dit geval. Zeker: Explosions In The Sky zijn in 12 jaar tijd bepaald trouw gebleven aan hun genre. Ze mogen dan verweten worden de one-trick-pony van de postrock te zijn; saaie albums hebben ze wat mij betreft tot op heden niet gemaakt. Al is mijn idolatrie in de loop der jaren wat getemperd. Mooi om dan eens wat over YouTube te surfen en te merken dat er inmiddels veel kwalitatief hoogstaand opgenomen materiaal te vinden is. En ik denk terug aan de schrik die me om het lijf sloeg toen ik dit in de Rotterdamse schouwburg voor het eerst zag en hoorde gebeuren.

THOSE FOREIGN KIDS

De show vrijdag gaat door. Moest door gaan. Waarschijnlijk de laatste keer dat ik me nog kan permitteren even kortstondig m'n scriptie te ontvluchten. Maar dat is gelukkig niet jullie probleem. Laten we rond een uurtje of 2030 in café Die Twee afspreken! Eerst tijd voor de V van vast een voorproefje! Kom op tijd naar Bergen op Zoom, zodat je niets mist van Warm Soda's voorprogramma. Noiserock uit Haarlem, eerder o.a. al te horen op Festival Verbunt, Festival Magneet (toen was ik verliefd, te gek optreden), Soeplabel #2 en ergens in Denemarken. De lieverdjes van Those Foreign Kids brengen over een maand hun debuutalbum Zero Gravity Somersaulting Craze uit op hun eigen indielabel Geertruida. Kortom: dat zie je dus van je-lang-zal-ze leven-nooit in Gebouw-T, mensen! Moshen mag, maar hoeft niet. Een voorbeeld nemen aan Bauke Karel (rechts in beeld na 45 seconden) is hoe dan ook beslist verboden - het is onwaarschijnlijk dat je er net als hem mee weg komt, en bovendien de bedoeling dat het een feestje wordt.

WARM SODA

Ik doe een poging om voorgoed af te studeren. In mijn voorwoord ga ik Nina Simone en Bradford Cox bedanken, maar dat is allemaal oud nieuws. Warm Soda is een band uit California die er op het eerste gezicht respectievelijk gehoor uitziet en klinkt alsof ze op The Strokes wil lijken. Die vergelijking gaat ver; misschien moeten sommigen er van geeuwen en anderen zullen 'Blasfemie!' schreeuwen. In ieder geval worden catchy rock 'n roll-platen als Someone For You al jaren niet meer door Casablancas en co. gemaakt. Het debuut van het goed getitelde viertal rond Matthew Melton onderscheidt zich door een schaamteloos zonnig geluid, puntgave powerpopsongs, en een gouden gave voor het betere lo-fi entertainment. Waren niet te zien op Metropolis, maar wel al in onder meer Ekko, Vera, en Valkhof. Ik ben benieuwd of die Melton ook wel eens een andere broek aan trekt, maar dit terzijde. Gezellige band!

PRIJSVRAAG

Tijd voor een nieuw wedstrijdje, na het mateloze succes van de vorige. De moeilijkheidsgraad wordt wel wat opgeschroefd. Ditmaal is het de bedoeling om een raadseltje te verzinnen. Preciezer geformuleerd: beeld een songtitel of tekstfragment uit van een nummer dat je leuk vindt. Als je denkt dat dit alsnog een te lastige opgave is, geef er dan eventueel de artiest en/of albumtitel bij - kunnen we gelijk op onderzoek uit en horen wat er de laatste tijd zoal wordt beluisterd. Autechre valt alvast af. Tenzij je besluit een rebus te maken, misschien.

Iedereen mag mee doen en zelfs meerdere inzendingen sturen om zijn/haar kansen te vergroten. Mijn e-mailadres luidt faast_german_car@hotmail.com. De ludiekste (belangrijkste criterium) foto wordt hoogst persoonlijk door mij beloond met een ticket voor de show van British Sea Power in Bitterzoet op 25 juni. Nummers 2 en 3 ontvangen een fysieke kopie van mijn recent verschenen, ambachtelijk gecompileerde Compact Disc Summer 2013, die aanvankelijk was voorbehouden aan blondines, maar ach. Stuur graag voor 17 juni iets op, dan publiceer ik hier in de loop van week 25 het juryrapport.

APNEU

Scriptietijd! Holadiee! Het is de bedoeling dat ik een beetje regelmaat houd in deze fase van overmatige cognitieve belasting. Een van mijn ritueeltjes bestaat er uit om tijdens minstens de helft van mijn vijf dagelijkse koffiepauzes naar Apneu te luisteren. Hun EP, gratis te verkrijgen via bandcamp, heet Ununbreak My Heart en is een geweldige toespeling op een nummer van Toni Braxton, voor degenen die het pas later deze zin begrepen. Lekker hoor, en romantisch, van die simpele garagepop uit Amsterdam. Daar houd ik sowieso wel van, maar voor het moment is dat het enige wat ik er over kwijt wil. De koffie is op.

EVA SPOOR COMPACT DISC SUMMER 2013

01/Yo La Tengo - Well You Better
02/Balthazar - Sinking Ship
03/Bibio - Mr. & Mrs. Compost
04/Mikal Cronin - Weight
05/Laura Mvula - Green Garden
06/Here We Go Magic - How Do I Know
07/Woods - Cali In A Cup
08/Dum Dum Girls - Jail La La
09/Apneu - My Brain
10/Daft Punk - Doin' It Right
11/Deerhunter - Pensacola
12/Dr. Dog - Exit For Sale
13/Cloud Nothings - Nothing's Wrong
14/Wild Flag - Electric Band
15/Unknown Mortal Orchestra - How Can U Luv Me
16/Mozes & The Firstborn - Waiting For Something New
17/The Phoenix Foundation - Flock Of Hearts
18/Gomez - Options
19/De Speeldoos - Dansen Met Jou
20/Dirty Projectors - Just From Chevron
21/Real Estate - It's Real
22/Teruyuki Nobuchika - Café Du Parc
23/Wild Nothing - Summer Holiday
24/Girls - Honey Bunny

MIKAL CRONIN

Nou, ik denk dat ik om ben. Een hele mooie galmende popplaat die de zomer inluidt - niet door geforceerd zonnig te klinken, maar vooral door zijn onbevangenheid. Eindelijk weer eens een lekkere verzameling pure no-nonsense gitaarpop. Eigenlijk was ik van plan om het nu al een poosje bejubelde MC II van Mikal Cronin voorlopig nog maar even links te laten liggen - dat zou aanstaande zaterdag tijdens LeGuessWho? May Day maar stress opleveren. Maar mijn broer alsook Matthijs van Nieuwkerk, beiden niet vies van een flinke hype hier en daar, trokken me dan uiteindelijk over de streep. Of ik van mijn comfortabele basisprogramma Menomena - Unknown Mortal Orchestra - Deerhunter afwijk blijft de vraag, maar Mikal Cronin & co. spelen nu eenmaal inderdaad de fijnste Amerikaanse indiepop van de laatste tijd. Ik vermoed de fijnste sinds het debuut van Girls uit 2010. Het is moeilijk om na een paar luisterbeurten al een favoriet te kiezen, maar ik denk dat het stekelige en uptempo I'm Done Running From You tot nu toe de meeste indruk maakte. Bij DWDD, helaas immer belabberd gefilmd, speelden ze vanavond een puike versie van de albumopener.

HEMELVAART/MOEDERDAG

01/Godspeed You! Black Emperor - Mladic
02/Clap Your Hands Say Yeah - Goodbye To Mother And The Cove
03/Menomena - Heavy Is As Heavy Does
04/The La's - There She Goes
05/Múm - There Is A Number Of Small Things
06/Deerhunter - Dream Captain
07/Aphex Twin - Vordhosbn
08/Radiohead - Motion Picture Soundtrack
09/Pixies - Monkey Gone To Heaven
10/De Speeldoos - Iemand Dood
11/Air - Talisman
12/Massive Attack - Teardrop

UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA

Sinds afgelopen week ben ik 11 albums verloren aan sloeberige Tilburgers na afloop van Here's Your Future, doch kwamen er even zoveel bij aan merchandise en Koninginnedag in Utrecht. Maar nu vind ik het even tijd om nog een keer Unknown Mortal Orchestra in herinnering te roepen - om te beginnen, als ze met II niet al een van de beste platen van 2013 hebben gemaakt, dan mogen ze toch in ieder geval met de eer van mooiste hoes gaan prijken. Sinds enige tijd maakt KEXP ook buiten hun studio opnames (hier tegen een cool fietsschuur-decor) en de sessie van het Amerikaanse trio is een aardige samenvatting van wat er ook alweer zo goed was aan die roze popparel. Plus een cover van wijlen Jay Reatard. Mijn favoriet is From The Sun (op 14 minuten); bedrieglijk plezierig als op plaat en netjes meerstemmig gezongen, met het verschil dat de bezielde Ruban Nielson zién spelen met deze geweldige akoestiek alles nog beter maakt. Een clip die de mensen die nog twijfelen over Le Guess Who? May Day hopelijk over de streep zal trekken.

VARIOUS #69

01/Phoenix - Entertainment
02/De Speeldoos - Discotheek
03/The Panics - This Day Last Year
04/The Thermals - Born To Kill
05/TEEN - Better
06/The Generationals - Put A Light On
07/David Bowie - The Stars (Are Out Tonight)
08/PEACE - California Daze
09/Mazes - Skulking
10/Orlando - Show Me Where The Bullets Go
11/Travoltas - Sugarride
12/Bygones - Fool Evolved
13/Deerhunter - Monomania
14/DIIV - Wait
15/Apneu - My Brain
16/Wavves - Demon To Lean On
17/Nico - These Days
18/Beach Fossils - Calyer
19/Mac DeMarco - Ode To Viceroy
20/The Strokes - Partners In Crime

ORLANDO

Ik was vergeten wat voor een leuk festival Motel Mozaique toch is. Jaga Jazzist, TEEN, Inc., De Speeldoos; er zat op een nogal pover ogende line-up dit jaar in ieder geval geen concert tussen dat tegen viel. Met als absolute klapper Laura Mvula op zaterdagavond in de schouwburg - geluid was niet optimaal, en Can't Live With The World sneuvelde onder tijdsdruk, maar wát een diva! Een ander hoogtepunt vormde de nieuwe Rotterdamse band Orlando, waar een niet geheel onbelangeloze klasgenoot (volgens mij is haar nichtje de zangeres ofzoiets) het een paar maanden geleden al over had gehad. Op de brakke grond van wat in 2015 het Timmerhuis moet zijn geworden (naar een ontwerp van Rem Koolhaas) speelde de band in een opvallend aangename akoestiek drie liedjes van hun naar bloemetjes geurende album The Early Warning Company. Gezellig dat het was! Een archeoloog danste met een architect, en ik vond hun prominente single leuk, maar dit nummer eigenlijk nog beter. Gelukkig hebben we de foto's nog, maar bewegend beeld is jammer genoeg niet te vinden. Dan doen we het maar met een clipje van BNN. N.B. Eerste meisjespopband die ik luister sinds Hospitality. Ook geschikt voor fans van Eefje de Visser.

THE THERMALS

Zou het dan toch nog goed komen met The Thermals? Dat is die band die op haar laatste twee platen in volle vaart trachtte af te stevenen op de commerciële radio - met ruim twintig flutliedjes tot gevolg. De nieuwe nummers die op YouTube te vinden zijn (Desperate Ground schijnt overigens ook al in zijn geheel gelekt te zijn, maar komt officieel pas over twee weken uit op Saddle Creek) klinken echter weer behoorlijk aangenaam in de oren. Tot op het bot afgekloven pseudo-cryptische teksten (gezongen met dat vertrouwde, vette Amerikaanse accent) op een bedje van hoogstens vier akkoorden, lekker door denderende drums, en dit alles tamelijk lo-fi geproduceerd. Ook Hutch Harris' gevoel voor melodrama is zo te zien nog niet helemaal verdwenen. In de clip speelt hij een gewelddadige recidivist die in het bos gekke bekken trekt en het geen ene fuck kan schelen dat zijn kleren vies worden.

MOZES & THE FIRSTBORN

In het voorprogramma van Bettie Serveert maakten ze afgelopen najaar al indruk, en na een overvloed aan goede kritieken tijdens Noorderslag is er een maand geleden een lekker debuut uitgekomen van Mozes & The Firstborn. Natuurlijk niet op Excelsior (hun monopoly op Nederlandse gitaarbands is, om het eufemistisch uit te drukken, zo langzamerhand wel over) maar Top Notch. Commentaar: de naamloze plaat duurt net een paar nummers te lang en mist eigenlijk een echte knaller - het narcistische liefdesliedje I Got Skills doet het weliswaar goed op de radio, maar heeft uiteindelijk toch niet veel meer om het lijf heeft dan een geinige imitatie van Black Lips. Te prijzen: de gouwe strot van Melle Dielesen, en de zeer straffe live-presentaties, tijdens welke charmante Eindhovense achteloosheid (want daar komt de band die ik momenteel bespreek vandaan) op de beste momenten wordt vermenigvuldigd met de ruwe precisie van Nirvana.

DARYLL-ANN

Even nostalgisch doen, gewoon omdat het kan en af en toe ook nodig is. Jelle Paulusma en/of Anne Soldaat live zien spelen is leuk, maar uiteindelijk haalt niets het toch bij dat goeie ouwe Daryll-Ann. Een band die net de verkeerde kant van de jaren '90 heeft gekozen om door te breken, voor mij toch althans. En deze videoclip versterkt slechts die mythe. Oh, MTV! Ik word er stil van, en geloof niet dat Nederlanders ooit dichter bij dEUS geraakt zijn. 

YO LA TENGO

Groepen die elkaar bij oprichting eeuwige trouw zweren en probleemloos dertig jaar in dezelfde samenstelling bij elkaar blijven; ze bestaan nog. Zonder dat er een breed uitgemeten reünietournee op poten moest worden gezet vierde het toonaangevende Yo La Tengo afgelopen zondag dus haar jubileum in Paradiso. Gewoon, met een geweldige nieuwe plaat onder de arm, en minstens vijf gecultiveerde klassiekers in de achterzak. Geen garantie op succes, zo bleek.

Op het podium staan drie nogal kinderachtige decorstukken. Het zijn dezelfde bomen die prominent de fraaie hoes en videoclips van Fade sieren. Het heet hun meest toegankelijke album sinds jaren te zijn; sober, maar rechttoe rechtaan en tekstueel gezien veel persoonlijker van aard – een en ander zou kunnen samenhangen met de mysterieuze berichten die vorig jaar de ronde deden over de gezondheid van gitarist Ira Kaplan. Hoe dan ook is van meet af aan duidelijk dat de Amerikaanse band hier niet zomaar vrolijk haar greatest hits komt afwerken. Het verjaarsfeestje zal ingebed wordt binnen de veilige comfort zone van het laatste album. 

Dat lijkt aanvankelijk geen enkel bezwaar. Voor melancholieke pareltjes als Cornelia & Jane, en I'll Be Around kun je ons op zondagavond gerust wakker maken. Wat wel behoorlijk stoort, is de tamelijk onnodige en tijdrovende opdeling van het concert in twee sets. In de eerste komen voornamelijk uitgeklede en akoestische versies van nummers van Fade aan bod, die alle ruimte laten aan één van Yo La Tengo's unique selling points; de kwetsbare harmonieën tussen Ira Kaplan, Georgia Hubley en James McNew. Mooi, maar echt opzienbarend wordt het nergens – laat staan visueel aantrekkelijk.
 

Wanneer de tweede set vervolgt met meer reguliere uitvoeringen en een redelijke dwarsdoorsnede van hun rijke oeuvre (waarin Painful uit 1993, na het meest recente werk, het best vertegenwoordigd is) slaakt de zaal dan ook een zucht van verlichting. Het uptempo Stupid Things, waarop McNew de drums voor zijn rekening neemt, vormt een mooie tandem met het stemmige, door synthesizer gedreven Here To Fall. Snel daarna gaat het echter mis; Pablo & Andrea schiet zijn doel van rustmoment voorbij, Sugarcube wordt afgeraffeld, en waarom Ohm nog een keer ten gehore wordt gebracht is volstrekt onduidelijk. Een knappe koperloze versie van prijsnummer Before We Run noch de majestueuze noise-uitbarsting in I Heard You Looking kunnen dat rechttrekken.

Yo La Tengo is vanavond niet veelzijdig, maar vooral eentonig en wisselvallig door enkele cruciale rotte appels in de setlist. Het publiek blijft daarmee na een ruim tweeënhalf uur durend concert alsnog op zijn honger zitten.  

LAURA MVULA

Het lijkt toch wel weer een tijdje geleden dat ik zoiets verrukkelijks hoorde als Laura Mvula. Haar debuutplaat Sing To The Moon kwam eerder deze maand uit en blaast me iedere keer dat ik hem opzet weer zachtjes maar finaal omver. Geschoold als componist aan het conservatorium in Birmingham, zo leerde wat vlug research, maar dat hoor je eigenlijk gelijk al wel. Sing To The Moon is een veelzijdige, prikkelende, en bovenal prachtig gearrangeerde popplaat met enkele broodnodige uptempo nummers en potentiële hitsingles. Moet gek lopen wil dit met de hulp van RCA (en wellicht nog wat meer digitale promotie, al is de animatiereeks op haar YouTube-kanaal ook best de moeite) niet binnen de kortste keren inslaan als een bom. En dan met een beetje geluk tegelijkertijd op de mainstream radio, in de jazzspeciaalzaak, en onder de liefhebbers van, zeg, St. Vincent. Mijn favoriet is vooralsnog Can't Live With The World. Nu maar hopen dat ik haar op Motel Mozaique kan gaan zien.

DAVID BOWIE

David Bowie en David Lynch schelen precies een jaar. In de nieuwe clip van eerstgenoemde lijkt deze  verdacht veel op laatstgenoemde. Stijl van de veertigers, blijkbaar. De clip zelf, hoewel niet geregisseerd door de Amerikaan maar door Floria Sigismondi, doet ook al zo surrealistisch en vervreemdend aan. Met name omdat de Engelsman, en dat is dan weer typisch voor diens eeuwige en altijd zeer secure kameleontische imago, in allerlei verschillende gedaanten opduikt. Gave clip, kortom, waarin de dunne witte hertog eerst boodschappen gaat doen en het daarna alleen maar beter wordt. Ook muzikaal gezien trouwens, want The Stars (Are Out Tonight) is weliswaar midtempo maar heeft een dijk van een hook.

SIMONE CRISTICCHI

In Italië is net weer het festival van San Remo geweest. In principe niet meer dan het nationale songfestival, dus je zou zeggen; big deal. Toch wil ik er even aandacht aan besteden. Ik veronderstel het bekend dat Italianen zichzelf door de bank genomen buitengewoon serieus nemen en nooit gespeend zijn van een flinke dosis pathos. Ieder jaar rond deze tijd, wanneer mijn oude vader de San Remo-koorts te pakken heeft en me bombardeert met clipjes op YouTube, moet ik dan ook weer die cartooneske flauwekul aanhoren. De charmante Romein Simone Cristicchi vormde nu eens een aangename verrassing. Mi Manchi is een mooi niks-aan-de-hand liedje over dualisme en een gebrek aan liefde, met een luchtig poëtisch tintje - ik mis je zoals een wielrenner zijn afdaling, zoals de maccheroni hun kaas, zoals de yeti zijn gletsjer, zoals de notaris zijn vulpen. Aan de ene kant een beetje uitgekauwd allemaal, als ik het zo opschrijf, maar wie heeft er gezegd dat er op dit blog niet ook eens plaats mag zijn voor lichte muziek?

NICK CAVE & THE BAD SEEDS

Van het gruizige Grinderman mogen we voorlopig niets meer gaan vernemen, en het nieuwe album van Nick Cave & The Bad Seeds lijkt een periode in te luiden van meer muzikale kalmte. Maar dat is niet erg. Want op Push The Sky Away halen de Aussies gewoon weer een muzikaal zeldzaam hoog en technisch onmenselijk badass-niveau. 'But here I come up the hill pushing my wheel of love', alsof het niks is. De platen van Cave & co. worden gelukkig moeilijk saai. Ander hoogtepunt: de geweldige, hypnotiserende titelsong, die je doet voelen alsof je al twee dagen wakker bent. Ohja, en fijn dat er nog eens geld wordt uitgegeven aan een mooie filmische videoclip. Man wordt wanhopig verliefd op een hoertje - inclusief bliksemschichten! Uncensored, maar ingekort ten opzichte van de albumversie.

BECK

Je hebt muzikanten en je hebt gedreven muzikanten en je hebt kunstenaars. Van Beck weet ik niet veel meer dan dat hij een hit had met het betrekkelijk niemendallerige Loser in 1994, verdacht veel op ene Bart Verbunt lijkt, en meespeelde op het geweldige album 10 000 Hz Legend van Air. Vaak stond ik met verschillende albums van hem in mijn handen, maar ik heb nooit wat gekocht omdat er nogal wat keus is en ik over geen enkel empirisch bewijs beschik. Luistert er hier toevallig iemand Beck? Kom maar op! Ik werd onlangs op deze clip gewezen; een megalomane cover van Sound And Vision met een orkest van omstreeks 160 man. Petje af. En wat kan die gast eigenlijk goed zingen, als hij een de nonchalance laat voor wat het is en een beetje zijn best doet.

VARIOUS #68

01/Mazes - Bodies
02/Suuns - Edie's Dream
03/Unknown Mortal Orchestra - Swim & Sleep (Like A Shark Does)
04/Le Trio Jourban - Majaz
05/Ms. Mr. _ Fantasy
06/Lotus Plaza - Monoliths
07/British Sea Power - Machineries Of Joy (radio edit)
08/Shugo Tokumaru - Katachi
09/Atoms For Peace - Judge Jury & Executioner
10/College ft. Electric Youth - A Real Hero
11/Pulp - After You
12/Chad Vangaalen - Burning Photographs
13/Dots Will Echo - I'm A Monkey
14/The Spinto Band - Shake It Off
15/Thee Oh Sees - Lupine Dominus
16/Everything Everything - Kemosabe
17/Marnie Stern - East Side Glory
18/Youth Lagoon - Dropla
19/Born Ruffians - In Her Shadow
20/Yo La Tengo - Well You Better

THEE OH SEES

Nou goed, van Thee Oh Sees en hun rare bandnaam had ik afgelopen zomer tijdens Metropolis Festival  dus geen hoge pet op. Het zou goed kunnen dat dit kwam doordat ik tot op dat moment ook nooit eerder muziek van ze had gehoord. Bovendien schrok de wild getattoeëerde frontman John Dwyer me een beetje af, zo zal ik eerlijk bekennen. Verkeerde band, verkeerd moment. Kan gebeuren. Nu ik een half jaar na de betreffende overval op mijn gemakje thuis nog eens wat nummers besloot te luisteren, klinken ze me al met al toch niet slecht in de oren. De videoclip van Lupine Dominus doet zijn werk sowieso goed. In de broeierige stripclubs van San Francisco gaat het er blijkbaar nogal Freudiaans aan toe. Lekker zenuwachtig orgeltje ook.

UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA

Unknown Mortal Orchestra - 'So Good At Being In Trouble' on MUZU.TV.
Nieuw jaar, nieuwe bands. Unknown Mortal Orchestra is de eerste waar ik in 2013 noemenswaardig enthousiast over ben geraakt. Het debuut ken ik (nog) niet, maar II is een klein pareltje op kwaliteitslabel Jagjaguwar en staat nu op de  3voor12 Luisterpaal. Het venijn zit hem zeker niet in de laatste plaats in de zalige lo-fiproductie, maar toch vooral in het gegeven dat de muziek meer dan fatsoenlijk is; gewoon een pak eerlijke popliedjes. Zo simpel kan het zijn. Deze uitgeklede akoestische versie van de soulvolle uitschieter So Good At Being In Trouble blijft net zo makkelijk overeind. Fans van Woods en Real Estate, spits jullie oren!

YO LA TENGO

Naar het optreden van Yo La Tengo, over twee maanden in Paradiso, kijk ik al uit. Ik heb altijd al erg verlangd het Amerikaanse trio eens met eigen ogen aan het werk te zien, en hun nieuwe album Fade geeft meer dan genoeg aanleiding dit keer de daad werkelijk bij het woord te voegen. Was het altijd eenvoudig om (noisy) uitschieters en hoogtepunten op te noemen (respectievelijk Sugarcube en Cherry Chapstick op I Can Hear The Heart Beating As One en And Then Nothing Turned Itself Inside Out), dit album vraagt er om - in de woorden van een kunstcriticus - van begin tot eind beluisterd te worden. Sterke songs in een slimme tracklist die de suspense creëert die Fade onderscheidt van haar voorgangers. Het begint allemaal met Ohm, een heerlijke midtempo binnenkomer die drijft op percussie, een bedaarde, harmonieuze zanglijn en de onmiskenbare wacky gitaarsolo van Ira Kaplan. Ik kwam er laatst trouwens achter dat hun naam niet ontleend is aan Pythagoras, maar aan de honkbalspeler Richie Ashburn.

JOANNA NEWSOM

Ik ga het voor december typische terugblikken nog wat rekken. Omdat ik de afgelopen week weer eens  vaak naar het wonderschone debuut van Joanna Newsom geluisterd heb. Ys kocht ik meteen, en vind ik nog altijd geweldig. The Milk-Eyed Mender kwam pas afgelopen zomer, toen er in Eindhoven een platenzaak failliet ging en ik er ineens als de kippen bij was. Maar van The Milk-Eyed Mender, moet ik bekennen, heb ik in korte tijd al meer genoten, en ik had hem veel eerder moet kopen. Geen epische stukken, maar behapbare liedjes die simpelweg allejezus mooi zijn. En wat moet ik er verder over zeggen? Iets over haar innemende, heksachtige stem, of haar virtuoze spel? Concluderen dat deze uitvoering van Peach Plum Pear op harp al dan niet mooier is dan de albumversie op klavecimbel? Je nog even wijzen op het gegeven dat ze met Zach Hill in een band speelt?

JAARLIJSTJE 2012

01. Bart Constant – Tell Yourself Whatever You Have To (PIAS)

Het beste van 2012 is net als vorig jaar een intelligente liedjesplaat van eigen bodem. Na jaren stilte keert Rutger Bart Constant Hoedemaekers, bekend van About en Voicst, terug met een wonderschone muzikale trip. Van Amsterdam naar Berlijn in 47 minuten. Accordeons, xylofonen, trompetten, piano - wie het exotische van Beirut aanstaat moet de oren spitsen - en drums die net zo vaak grooven als ze pompen. Juist die afwisseling en gelaagdheid maakt van Tell Yourself Whatever You Have To een hele interessante en beklemmende, maar bovenal intrigerende en beklijvende plaat, waarmee Bart Constant bewijst veel en veel meer in zijn mars te hebben dan respectievelijk de cock rock disco en adhd-indiepop van voorheen. Klein briljantje.

02. Hospitality – S/T (Fire Records)

Akkoord, noem het maar voor meisjes. So be it. Ik ben niet vies van de hartverwarmende indiepop van dit viertal uit Brooklyn, New York. Zangeres Amber Papini is een innemend vrouwtje dat me met haar zachte hese stem helemaal inpakt. Cliché? Luister dan zelf maar eens naar het uitstekende debuut van Hospitality; als je niet binnen twee keer luisteren verliefd raakt op gastvrije liedjes als Betty Wang, Sleepover, of The Birthday, heb je duidelijk geen zwak voor zwoele zwijmel en kom je goed weg. Met een beetje geluk komt de volgende plaat ook uit in Europa (en snel een beetje) - deze heb ik moeten bestellen.

03. Dirty Projectors – Swing Lo Magellan (Domino)

Tweede band uit Brooklyn, in 2012 nog altijd het indiewalhalla. Als het je om de credits te doen is, is dit een band die je ten laatste dit jaar gaaf moet vinden, geloof ik. En dan nu over tot waar het echt om draait; ik sprong op de wagon van deze band nadat ik hun cover van Björk's Hyperballad had gehoord. En dan nu over tot de orde van de dag; dwarse, avontuurlijke liedjes die alle kanten op schieten; van folk naar 90's r&b en weer terug. Af en toe ook een lekker gitaartje, zoals in Offspring Are Blank, waar Swing Lo Magellan mee opent. Een plaat die menigeen prettig op de zenuwen zal werken. Ook niet onbelangrijk: een toffe, raadselachtige hoes.

04. Cloud Nothings – Attack On Memory (Carpark)

Ieder jaar reserveer ik ruimte voor een plaat als Attack On Memory, die de diep in mij verscholen punkrocker voor even tevreden stelt. Aanvankelijk werd de band uit Ohio flink gehyped door de samenwerking aan te gaan met Steve Albini, maar wie de band al live aan het werk zag, heeft de sterproducer feitelijk niet eens nodig om zijn/haar lovende woorden kracht bij te zetten. Rauwe, brute plaat (de vrolijke Blink 182-inslag van het titelloze album uit 2011 heeft plaats gemaakt voor Nirvana) waar je op laag volume niet naar kunt luisteren.

05. Balthazar – Rats (PIAS)

Alweer een ware parel van een popplaat. Op het tweede album Rats zijn de songs van het Gentse vijftal onverminderd sterk, maar zit het verschil hem in de verder uitgekristalliseerde sound, die nog minimalistischer aandoet dan op Applause. Tel daarbij de karakteristieke groove en Vlaamse coolheidsfactor op, en dan zal ik er geen tekeningske bij hoeven maken dat dit album in veel meer jaarlijstjes voor zou moeten komen dan ik tot nu toe her en der heb kunnen constateren. Het moet raar lopen wil de band over twee weken op Eurosonic niet definitief bij ons noorderburen doorbreken.

06. Rats On Rafts – The Moon Is Big (Top Notch)

Meest opwindende band uit Nederland sinds lange tijd, en mijn persoonlijke oogappeltjes sinds ik dit jaar naar Rotterdam ben verhuisd. Ze klinken als een postpunkband van rond 1980, zonder echt duidelijk copycats te zijn - dat moeten we tenslotte niet hebben. Je hoort de sound uit de tijd dat bands als de Cure, Fall of Echo & The Bunnymen nog beginnende gitaarbandjes waren die het moesten hebben van ontregelende en energieke optredens. Rats On Rafts spelen geen covers maar geven een eigen invulling aan het begrip postpunk, en het niet altijd even nuchtere - maar daarom nog niet minder aansprekende - DIY-karakter straalt er vanaf.

07. Godspeed You! Black Emperor – Allelujah! Don Bend! Ascend! (Constellation)

Godzijdank heeft deze reünie de tijd gekregen. In het jaar waarin de wereld aanvankelijk leek te vergaan, kwam GY!BE precies op het juiste moment. Eén van de grondleggers van het postrockgenre klinkt op het eerste album sinds tien jaar huiveringwekkend actueel. Alsof de Canadezen zichzelf even wilden doen gelden omdat ze merkten dat het bijvoeglijk naamwoord episch tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt wordt onder popjournalisten. Ze krijgen mij in ieder geval muisstil en nietig met vier overweldigende nieuwe stukken, waaraan wat Balkaninvloeden zijn toegevoegd en geen enkele andere band zich meten kan.

08. Guided By Voices – Class Clown Spots A UFO (Fire Records)

Robert Pollard, dat is een geval apart. Halfgod van de lo-fi indiepop, Heilige Drinker, en basisschoolleraar in een en hetzelfde lichaam. Een levende legende, kortom, want wie heeft er in zijn singer/songwritercarrìere nog meer de grens van 2000 songs al ruimschoots gepasseerd? Alleen dit jaar bracht Guided By Voices drie (!) albums uit – waarvan die uit juni de beste is. Kijk, dat is nog eens een geslaagde, mythe-versterkende comeback! Omdat het uiteindelijk allemaal om kwaliteit boven kwantiteit draait; op sommige van hun albums neem je voor lief dat slechts 10 van de 20 songs je behagen, maar Class Clown Spots A UFO is over de hele lijn sterk. Weinigen hadden gedacht dat de band dit nog in zich zou hebben. Een mooie instapplaat voor nieuwsgierigen, maar ook voor iedereen die alles na Under The Bushes, Under The Stars (1996) links heeft laten liggen.

09. Field Music – Plumb (Memphis Industries)

De Britse broertjes Brewis timmeren al sinds 2005 aan de weg en brachten dit jaar hun vierde album uit, waarmee ze na een periode van geleidelijk groeiend succes bij de heren critici werden genomineerd voor de Mercury Prize. Dat is helaas allemaal nogaal triest afgelopen. Op Plumb hoor je opnieuw hoezeer de band schatplichtig is aan XTC. Liefhebbers van doordachte (zeg maar gerust intellectuele) pop, maar ook fans van een simpele hook, kunnen hun hart ophalen aan de de twee hoorbaar geschoolde musici. Ondanks het feit dat ze hun songs volstoppen met technisch vernuft blijven deze namelijk altijd prettig in het gehoor liggen. En het is niet eens hun allerbeste plaat.

10. Sukilove – Drunkaleidoscope (eigen beheer)

Deze plaat betoverde me al toen ik op gammele boxjes de 3voor12 Luisterpaal aan had staan, bij wijze van radio. Dat zijn voor mij toch een soort magische momenten, en vooruit, ook nostalgisch ditmaal, omdat ik Sukilove al bijna 10 jaar geleden op dezelfde manier leerde kennen. De stem van alleskunner Pascal Deweze klinkt zelfs uit computerspeakers nog glashelder. Zijn vaardigheid ook; die is, los van vele zij-projecten als muzikant of producer, al te horen in de voortdurende ontwikkeling die zijn permanente band Sukilove door de jaren heen doormaakte. Drunkaleidoscope is dwarse pop, catchy soul, en bezeten krautrock ineen. Klinkt als een aandoenlijke liefdesbaby.