DUCKTAILS

Met nog een half been in het festivalseizoen luidde Ducktails vanavond mijn kortstondige zomervakantie in. Goed vertoeven was dat; blijkbaar hadden een gezellig stuk of 100 mensen toch behoefte aan een clubshow en daarmee stond Rotown relatief vol. De eerste passage van Matt Mondanile en co. kenmerkte zich door een soort Vlaamse gemoedelijkheid - niet alleen de band was beleefd, ook het publiek liet zich de zoetgevooisde liedjes welwillend smaken. Voor wie op zoek was naar een toegankelijke laidback popplaat (te draaien op nazomerende balkons) die het midden houdt tussen Destroyer, The Shins, en Tame Impala. Vooral de vier nieuwe nummers stemden nieuwsgierig naar het najaar - al hoop ik eerst en vooral op een zonnig september.

EXPLOSIONS IN THE SKY

Nostalgie en muziek, daar ging het vorige zomer ook al over. Vele jaren terug waren Explosions In The Sky heilig voor mij. De enige keer dat ik in mijn eentje naar Paradiso ben geweest (ik ga meestal gewoon voor de gezelligheid) was dat om hen te zien. Eerste keer Dour - één reden om te gaan. Het was muziek om bij weg te dromen, om in op te gaan en compleet gefascineerd door te raken. Prima voor de puberteit. Het zijn van die bands die je in je jeugd bent beginnen luisteren en je deuren hebben geopend naar nieuwe genres. Dat van de mijmerende, duizelende gitaren en ceremoniële drums, in dit geval. Zeker: Explosions In The Sky zijn in 12 jaar tijd bepaald trouw gebleven aan hun genre. Ze mogen dan verweten worden de one-trick-pony van de postrock te zijn; saaie albums hebben ze wat mij betreft tot op heden niet gemaakt. Al is mijn idolatrie in de loop der jaren wat getemperd. Mooi om dan eens wat over YouTube te surfen en te merken dat er inmiddels veel kwalitatief hoogstaand opgenomen materiaal te vinden is. En ik denk terug aan de schrik die me om het lijf sloeg toen ik dit in de Rotterdamse schouwburg voor het eerst zag en hoorde gebeuren.