CHAD VANGAALEN

'He was the only one / laughing as he sang that we all shall hang', zingt Chad VanGaalen in Hangman's Son, één van de hoogtepunten op zijn nieuwe album. Nee, de allervrolijkste is deze man nooit geweest en zal hij vermoedelijk niet snel worden. Ook de vergelijking met Thom Yorke's falset houdt op Shrink Dust onmiskenbaar stand. Maar achter VanGaalen gaat veel meer schuil. De grillige singer/songwriter was tien jaar geleden een voorloper op het moderne lo-fi popgeluid van iemand als Mac DeMarco, en zat hoogst persoonlijk achter de knoppen bij de opnames van Women. Shrink Dust is zijn zoveelste magische plaat. Zware, bitterzoete indiefolk, die op raadselachtige wijze altijd speels blijft klinken. Maandag 15 september live te aanschouwen op Incubate, overigens.   

GUIDED BY VOICES

Achja, het feest kon niet blijven duren. Cool Planet is alweer de zesde plaat van Guided By Voices sinds 2012, maar ook de eerste na de heropleving die wat tegenvalt. Dat is grotendeels te wijten aan de stelselmatige meligheid die doorklinkt in nummers als Authoritarian Zoo en All American Boy. Geen ramp; er zal over enkele maanden vast weer nieuw werk van de 62-jarige en immer hyperactieve Robert Pollard verschijnen dat een en ander compenseert. Was het vóór de reünie van deze levende legendes niet een ongeschreven regel dat je sommige van hun platen best eens links mocht laten liggen - ook om het allemaal nog een beetje behapbaar te houden? Goed, het is een beetje jammer voor het opgewekte Pan Swimmer, de beste minuut op Cool Planet, maar meer dan je schouders er over ophalen is niet nodig.    

CLAP YOUR HANDS SAY YEAH

De groep rond de flegmatieke Alec Ounsworth is typisch zo'n indierockband wier platen steeds maar weer gedoemd lijken in de schaduw van het magische debuut te blijven staan. Anders dan met het geflopte Hysterical uit 2011 weet Clap Your Hands Say Yeah middels Only Run echter wél een trefzekere comeback te maken. De sporen naar The Velvet Underground lijken op deze vierde langspeler definitief uitgewist, maar het elektronische jasje dat daarvoor in de plaats is gekomen past het nieuwe materiaal uitstekend. Het stuiterende openingsnummer As Always is een absoluut hoogtepunt. Ook het door synthesizers gedreven Beyond Illusion en Coming Down (een samenwerking met Matt Berninger van The National) zijn het vermelden waard. Niet alle liedjes beklijven evenzeer, maar dat mag de pret niet drukken. Wat overheerst, is het gevoel dat Clap Your Hands Say Yeah op Only Run voor eens en altijd wil afrekenen met het roemruchte eigen verleden. Dat moedige besluit betaalt zich uit in hun beste plaat sinds jaren.