EERVOLLE VERMELDINGEN 2014

Weet je nog, die Groningse hiphopformatie die zó cult werd dat er op Facebook een petitie rondging om ze verdomme eens een keer een debuutplaat uit te laten brengen? Nouja, valt wel mee. Hij werd 1019 maal ondertekend, ook door ondergetekende, en dat is lang niet gek, maar ook niet veel. Het album kwam er, hoe dan ook, en al snel bleken 32 nummers nogal te veel van het goede. Je hoorde er niemand meer over. Of; hoe de toevalstreffers annex hobbyisten hun eigen prille rapcarrière vakkundig de kop wisten in te drukken.


Waar karikaturale idolatie (een Evil Superstars-tributeband stond aan de wieg van GDP) al niet goed voor is! Gruppo Di Pawlowski deed dit jaar op zeer geslaagde wijze de muzikale erfenis van experimentele groepen als Captain Beefheart, Truman's Water en Jesus Lizard herleven - maar dan met de live-intensiteit van Grinderman. Wat de band zo goed maakt, is dat de frontman doorheen het half geïmproviseerde geweld en ontwrichtende mantrazang de touwtjes steeds stevig in handen heeft gehouden. GDP is een spotprent van een superrockgroep zoals alleen Pawlowski die tekenen kan. Met name uitschieter Jonge Helden deelt een sadomasochistische mokerslag van formaat uit. De meester zelf omschreef zijn jongste telg al eens als een groep van de anticlimax. Na zijn zinderende optreden op Ik Zie U Graag konden we ons over deze uitspraak alleen maar achter de oren krabben.


Daryll-ann uit Ermeo, The Byrds van de lage landen. De band was in de jaren negentig onmiskenbaar één van Nederlands meest succesvolle muzikale exportproducten. En toen trok de groep er in 2004 halsoverkop en middenin een tournee de stekker uit. Een kleine tien jaar, een handvol soloplaten van beider songschrijvers en een schone boxset later kwam Daryll-Ann weer bij elkaar om op te treden. Bij wijze van reünie. En om eindelijk een waardige afscheidstournee te geven. Het begin dit jaar nog niet verhuisde Doornroosje had de eer om de officiële aftrap van de clubtour te verzorgen. Na een nummer of zes; gemoedelijkheid wanneer Jelle Paulusma vraagt of er soms nog iemand trek had in een nieuw liedje. Niet alleen exemplarisch voor de mer à boire die Daryll-Ann's catalogus nog altijd schenkt, maar ook voor het hervonden plezier van de achtenveertigjarige frontman. Zijn afkondiging: 'Mwah, laten we dat maar niet doen. Maar het viel te proberen, toch?' Grote glimlach.
Na enkele try-outs, waaronder een onaangekondigd optreden op Noorderslag in januari, kreeg de show van het vijftal een inmiddels logische vorm. Ook de meest voor de hand liggende; een greatest hitsrevue, waarbij zowel de vroege EP's als laatste worp Don't Stop aan bod kwamen. Die uitgekiende setlist ging er die avond in als chocola. Soms werden er mobieltjes de lucht in gehouden om foto's te maken van het podium - dat kon 10 jaar geleden nog niet. (Daryll-Ann opende dit jaar mainstage op Best Kept Secret. Cees Boot maakt een cameo op 03.36)


De gewiekste no wave aka takkeherrie van 2014 kunnen we op het conto van Girl Band schrijven, het zeer terecht vertroetelde noiserockpeutertje uit Dublin. Ze speelden in Stroomhuisje sowieso één van de beste shows die ik deze zomer zag - en dan te bedenken hoe vaak ik ze dit jaar wel niet gemist heb. En nu tijd voor een release die écht iets om het lijf heeft, jongens. Ga een boeiende plaat maken die minstens een half uur duurt en klim langzaam verder naar het kaliber Liars. Voor de draad ermee!


Van de noodlottige sterfgevallen tussen 28 november en 4 december (achtereenvolgens Corno Zwetsloot, Luc de Vos, en Nick Talbot) is laatstgenoemde, beter bekend als Gravenhurst, de minst belichte. Over de doodsoorzaak van de onder collega's zeer gewaardeerde Britse singer/songwriter/producer werden in eerste instantie geen mededelingen gedaan, en in tweede instantie ook niet - ik heb er althans niets meer van vernomen. Het blijft curieus dat het beste album van zijn hand, Flashlight Seasons uit 2004, in dezelfde week van zijn overlijden een heruitgave kreeg op Warp Records.  

VIET CONG

Goed nieuws voor fans van het legendarische Women. Viet Cong, de doorstart die enkele ex-leden maken, klinkt haast even nukkig en onberekenbaar als hun vorige band - en is ook bijna even lastig te googlen. De groepsnaam is daarmee goed gekozen; op hun volwaardige debuut duiken de snerpende gitaarlijntjes, dwarse tempowisselingen en gloedvolle toetsen steeds precies op wanneer je er geen erg in hebt. Van zwakke nummers ontbreekt ieder spoor, maar de epische afsluiter Death verdient een eervolle extra vermelding. Indierock op zijn best, van kwaliteitslabel Jagjaguwar.  

OUGHT

Everybody now put your arms in the air. That's the generally accepted sign for not having a care. Als The War On Drugs het saaiste nummer van 2014 maakte, dan Ought het meest irritante. Overeenkomst: metafysica. Wat een coole band is dit toch. Natuurlijk heeft zanger Tim Beeler van alles afgekeken van David Byrne, maar hey; dat werd eens tijd, en van een geslaagde imitatie is trouwens nog nooit iemand slechter geworden. Ought brengt niet zomaar een parodie, maar schudt de lakens van het warme indie-nest gewoon eens goed op. Verfrissend. Oh, wat jammer dat ik er op Le Guess Who? niet bij kon zijn. Meest enigmatische band die er momenteel in Noord-Amerika rondloopt.