NEWMOON

Geen wonder dat die eerste EP van Newmoon, toepasselijk Invitation To Hold genaamd, al zo vaak geprezen werd. Met drie mooi afwisselende, stuk voor stuk krachtige songs staat er geen nummer te veel op. Flauw om te zeggen? Welnee, liever korte metten maken dan lang van stof zijn, nietwaar? Van perfecte novelles geniet ik doorgaans ook meer dan een vuistdikke roman vol theologische uitweidingen. Enfin, size matters, en de zogenaamde repeatfactor is ook wat waard. De vijf Vlamingen die dit kunststukje in elkaar hebben geschroefd, bewegen zich misschien niet voort op het allernieuwste schoeisel - als u begrijpt wat ik bedoel - maar ze komen er wel.

RYLEY WALKER

Ryley Walker, nog altijd pas 25 jaar oud, is een ware sensatie. Zelden hoorden we een blowend en skateboardend schoffie uit Chicago zo'n feilloze hommage brengen aan het werk van wijlen Tim Buckley. Walker, die eerst op jonge leeftijd zijn sporen verdiende in de plaatselijke freejazz- en noisescene, heeft inmiddels al een behoorlijke reputatie opgebouwd als singer/songwriter. De opvolger van debuutplaat All Kinds Of You is echter, zelfs naar zijn maatstaven, niet minder dan een reuzesprong voorwaarts. Tegenwoordig treedt Walker aan met een zeer bekwame band, bestaande uit onder meer een contrabassist en toetsenist, waardoor zijn muziek nog rijper en rijker is geworden dan eerst. Door de gloedvolle arrangementen klinken songs als Same Minds, Sweet Satisfaction, en het titelnummer alsof het weer 1971 is. Knappe jongen die dit jaar een nóg betere folkplaat weet af te leveren. Deze maand te zien in achtereenvolgens Haarlem, Amsterdam, Venlo en Middelburg.   

SPECTRES

Liefhebbers van A Place To Bury Strangers, My Bloody Valentine en Swervedriver, opgelet! De nieuwe plaat van Spectres uit Bristol staat garant voor het betere schuur- en schoenstaarwerk. Dying opent met een onheilspellende anderhalve minuut aan witte ruis, om vervolgens een sibilijnse en huiveringwekkende weg richting het ondergrondse in te slaan. Qua klankkleur, dynamiek en textuur weet je het dan meestal wel. Toch is dit een relatief gevarieerd album door de goede afwisseling tussen traag en uptempo werk, en het feit dat nummers die afklokken boven de 7 minuten niet van de lucht zijn.

DUTCH UNCLES

Dutch Uncles staan op hun vierde album stil bij de typische perikelen van moderne twintigers: hun werkloosheid, hun seksleven, en hun online ijdelheid. Klinkt op papier interessanter dan op plaat. Hoewel het steriele karakter van hun songs na een paar luisterbeurten wel wat verdwijnt, weet de band over de hele lijn nergens echt te overtuigen. Daarvoor blijft hun extraverte proggy synthpop, die het midden houdt tussen Wild Beasts, Field Music en Hot Chip, simpelweg te eentonig.

TWERPS

Twerps (uit Melbourne, Australië) gaan al een tijdje mee, en met elke uitgave ga ik deze jonge versie van Yo La Tengo meer waarderen. Ik durf er mijn handen voor in het vuur te steken te beweren dat het superaanstekelijke Unconditional Report in huize Abacus het meest gezongen nummer is. Onder de douche, tijdens het afwassen, in de stoel aan het raam, en voor het slapengaan. Nu is hun nieuwe album uit, Range Anxiety, en Back To You is de eerste single. Fijn woelige gitaarpop waarin melancholische, soms zelfs vrij depressieve teksten over eenzaamheid en verbroken relaties de dienst uitmaken. Interessant hoe de band dit alles zo luchtig weet te brengen dat het bijna ordinair wordt. Goede reden om dit jaar maar eens naar het gratis festival Beaches Brew te trekkken.