HALF WAY STATION

Half Way Station is goed onderweg om door te breken. Frankrijk is al lang overstag voor de sensuele, donkere rootspop van de Rotterdammers – nu wij nog. De groep nam sinds de debuutplaat uit 2012 de tijd om heel veel te spelen en schreef geduldig aan nieuw materiaal. Dat resulteert nu in het begenadigd dynamisch en gelaagde album DODO, bestaande uit 8 nummers en 2 intermezzi, waaruit hoorbaar blijkt hoe ver het vijftal inmiddels vooruit is gegaan. Prachtig vormgegeven, trouwens.

YOUTH LAGOON

Kleine jongens worden groot – zo ook Trevor Powers aka Youth Lagoon. Eerst was er in 2011, ogenschijnlijk uit het niets, The Year Of Hibernation. Opgekropte teenage angst uiteengevouwen in aangrijpende, dromerige liedjes. Diens opvolger Wondrous Bughouse liet de twintiger al wat verder uit zijn schulp kruipen: het album zat boordevol kwispelende psychedelica á la Flaming Lips. Jongste worp Savage Hills Ballroom klinkt ten opzichte van het debuut ronduit joviaal. Youth Lagoon trekt definitief de deur van de puberslaapkamer dicht en is in volle bandbezetting onderweg naar de middelgrote zalen. Hoe precies? Met compacte synthpop en een flinke dosis relatieve radiovriendelijkheid. De drietrapsraket Officer Telephone, Highway Patrol Stun Gun en The Knower is exemplarisch voor het nieuwe zelfvertrouwen van Powers. Zijn breekbare jongensstem wordt niet meer onder stoelen of banken geschoven, maar weerklinkt als een unique selling point luid en duidelijk op de voorgrond. Hoogtepunt: het even dwingend als meeslepende Rotten Human.

DEERHUNTER

I'm Living My Life. Er is iets aan de fut- en emotieloze manier waarop Bradford Cox die woorden in het gelijknamige nummer als een mantra blijft herhalen. Het contrast met de venijnige rock 'n rollplaat Monomania kon nauwelijks groter. Van extraverte introspectie naar introverte wereldbeschouwing. Fading Frontier laat Deerhunter weliswaar op zijn kalmst en toegankelijkst horen, maar van een werkelijk sereen album is geen sprake. Daarvoor blijft de indierockgroep uit Atlanta nog steeds te cryptisch, grillig en raadselachtig. Ook het nummer Breaker, het eerste volwaardige duet tussen Cox en zijn collega-songwriter Locket Pundt, getuigt daar van. Op het eerste gehoor een lieve, haast idyllische midtempo popsong, ware het niet dat de onderhuidse spanning permanent voelbaar blijft. Fading Frontier is een album als een prettig bedwelmende narcose, die de melancholie echter louter versterkt wanneer na amper een half uur de verdoving alweer is uitgewerkt. Fascinerende band, en een groeiplaat van jewelste.

VARIOUS #81

01/DIIV - Dopamine
02/Sauna Youth - Town Called Distraction
03/Holly Herndon - Morning Sun
04/The Homesick - Friday Night
05/France - Big Kids
06/Battles - The Yabba
07/C Duncan - The Garden
08/Azores - Into The Azores High
09/EL VY - Return To The Moon
10/Ratatat - Cream On Chrome
11/Julia Holter - Sea Calls Me Home
12/London Grammar - Metal & Dust
13/Beach House - Sparks
15/Young Rival - Interior Light
16/Low Roar - Nobody Else
17/Clean Pete - Zet Me Uit