Het oor wil ook wat - door Max Majorana.

november 26, 2016

TJING TJING


Andre Manuel en Roos Rebergen sloten het verbond lang geleden al, toen laatstgenoemde nog minderjarig was. Ooit zouden ze samen muziek gaan maken en het Koeioneur festival in Duiven afsluiten, daar achter op het erf van de boerderij van haar ouders. Dat die boerderij intussen gesloopt werd, vernamen we al op de debuutplaat van Roosbeef uit 2008. Maar Manuel en Rebergen hielden desalniettemin hun woord, en Tjing Tjing is nu een feit. Een gevalletje van twee handen op één buik. Afwisselend zwalken en stampvoeten de twee zich nietsontziend een weg door dit album, daarin bijgestaan door een stevig rockende band met Sjoerd Bruil (ex-Sukilove) op leadgitaar. Lipgloss is met haar sinistere samenzang een prijsnummer, net als het vuige Pak Me Dan. Maar Tjing Tjing weet ook te ontroeren: Hoe Je Leven Moet tekent voor kippenvel. 'Wij zijn het soort mensen dat dondersgoed weet hoe je leven moet', zingt het duo vertwijfeld. Angst is een slechte raadgever, zoveel is zeker, en betere Nederpop gaan we dit jaar niet meer horen.

november 23, 2016

ALEX IZENBERG


Treffende titel heeft Alex Izenberg gekozen voor zijn debuut. De jonge singer/songwriter uit Los Angeles toont zich op dit album namelijk een ondeugende acrobaat die excelleert in opwindende, vroegbarokke indiepop. Hij schijnt er vijf jaar aan gewerkt te hebben met componist en geluidsontwerper Ari Balouzian. Hoewel die nauwkeurigheid inderdaad hoorbaar is aan de inventieve, filmische arrangementen, klinkt de muziek op Harlequin toch opvallend licht en spontaan. Liedjes als Libra en Archer zijn gelaagd en zitten vol leuke vondsten. Zwierige strijkers, verdwaalde houtblazers, hier en daar zowaar een streep noise. Izenberg zet steeds net op tijd een onverwacht sonisch stapje zijwaarts. Wel zo spannend. En dan hebben we het nog niet eens over de gedoodverfde radiohit To Move On gehad; een heerlijke downtempo soulkraker voor wie Aloe Blacc's I Need A Dollar wat te gelikt vond. Alex Izenberg is iemand om de komende jaren in de gaten te houden. Met name door fans van Grizzly Bear, Dirty Projectors en Gruff Rhys.

november 21, 2016

NOUVELLE VAGUE



Nouvelle Vague, het dartele coverclubje rondom Marc Colin en Oliver Libaux, demonstreert met de nieuwe langspeler I Could Be Happy dat de fuif nog niet is afgelopen. Ruim tien jaar nadat de band debuteerde staat de cocktailparty-formule van de Fransen namelijk nog steeds als een huis. Dat komt voornamelijk door de uitgekiende keuze van het materiaal; ofschoon de evergreens netjes worden vermeden, zijn hun platen toch een feest der herkenning voor nostalgische liefhebbers van de betere (post)punk en new wave. Van The Cure pikken ze het sombere, nooit helemaal platgedraaide All Cats Are Grey, en ook de cultheld Richard Hell komt aan bod. Favoriet is het vergeten pareltje No One Is Receiving, voor het eerst op de band gezet door Brian Eno in 1977 en hier bewerkt tot samba. Door af te sluiten met vier eigen nummers, die bepaald niet onder doen voor de andere songs, bewijst de groep tenslotte ook nog met een been in het heden te staan. Leuke band, vermakelijke plaat.

oktober 25, 2016

VARIOUS #86

01/Heim - Nicht Mehr Da
02/Ibrahim Maalouf - True Sorry
03/Makeness & Adult Jazz - Other Life
04/Noname - Yesterday
05/Preoccupations - Anxiety
06/Quentin Sirjacq - Round Dance
07/Sacred Paws - Everyday
08/Stanislas Tohon - Dja Dja Dja
09/The T.S. Eliot Appreciation Society - Grand Tour
10/Tjing Tjing - Ik Ben Het Weer
11/VHS - Hospital Room
12/Warpaint - New Song
13/Wartime Sweethearts - So Long, Sparta
14/Wooden Indian Burial Ground - Zanesville Massacre
15/Zimmerman - Hard To Pretend
16/Colder - Inside
17/Cool Ghouls - Natural Life
18/DJ Shadow & Run The Jewels - Nobody Speak

oktober 24, 2016

NEWMOON



Na het ter ziele gaan van hardcoreband Midnight Souls in 2013 duurde het amper drie maanden voor het merendeel van de leden een doorstart maakte als Newmoon (naar wijlen Elliott Smith). Nu lanceren zij dan eindelijk de officiële debuutplaat Space. Het is een album geworden waarmee een punt wordt gezet achter de roerige opstartfase van de groep, en een exercitie in het verkennen van de huidige mogelijkheden van het shoegaze-genre. Die blijken behoorlijk rekbaar. Head Of Stone is een massieve altrocksong die schopt en beukt, terwijl het al even weelderige maar midtempo Everything Is zich juist kenmerkt door een warme en serene melodie – denk Coldplay's Shiver. Het Belgische vijftal heeft hoorbaar lang gesleuteld aan een puntgaaf geluid. Ofschoon invloeden van vaandeldragers als My Bloody Valentine en Slowdive evident aanwezig zijn, weet Newmoon ze zich op een volstrekt natuurlijke, progressieve wijze toe te eigenen. Het resultaat mag er zijn. Space geeft zijn geheimen mondjemaat prijs. Een eigentijds en eigengereid debuut.

oktober 19, 2016

CANSHAKER PI


Als niemand minder dan Stephan Malkmus na het horen van je eerste liedjes komt helpen schaven aan een langspeler, doe je als band iets heel goed. Natuurlijk waren de voortekenen voor dit nog altijd piepjonge Amsterdamse viertal sowieso al gunstig. Niet alleen in de vorm van die leuke Boomslang EP, maar ook omdat zanger/gitarist Willem Smit ten opzichte van zijn vorige groep Palio Superspeed Donkey flinke stappen heeft gezet. Verder terugspoelend: hij is een nakomeling van de enige echte John Cees Smit, die we nog kennen als frontman van het geweldige Scram C Baby. Canshaker Pi beschikt over minstens zo veel branie en bravoure. Waar dat in aanloop naar deze debuutplaat nog regelmatig resulteerde in chaotische, wat onbezonnen optredens, valt de muziek nu heel wat beter op zijn plaats. Het is zo'n album dat je meteen na afloop nog een keer wilt draaien. Songs als We Had en The U In My Dog hebben het immers allemaal; prettig gestoorde zanglijnen, temperamentvolle tempowisselingen, een beukende ritmesectie, uitgekiend gevoel voor nonchalance en een lekker dwars gitaargeluid. Canshaker Pi lost de zelf geschapen hoge verwachtingen (waarnaar overigens grappig verwezen wordt aan het eind van de majestueuze afsluiter Over) betrekkelijk moeiteloos in.

september 23, 2016

ULTIMATE PAINTING



Het klikt tussen Jack Cooper en James Hoare. In 2014 besloten ze hun beider bands (respectievelijk Mazes en Veronica Falls) even te pauzeren om de krachten te bundelen. Twee jaar later is Dusk al hun derde volwaardige album. De songs werden in januari opgenomen in hun eigen Londense studio, en klinken daardoor wat donkerder, minimaler en grijzer dan voorheen. De gitaren zijn naar de achtergrond verdreven; bijvoorbeeld op Lead The Way, waar zonder meer de liefde voor Air's Moon Safari in doorklinkt. Tegelijkertijd is de sonische invloed van Velvet Underground minder overduidelijk. Dat is fijn, want de beschuldiging van recidivisme stond het ongehinderd genieten van de band soms een beetje in de weg. Cooper en Hoare bewijzen helemaal geen retro-fetisjisten te zijn, maar gewoon een stel bezeten popnerds en ervaren componisten. Een puur liedje als Who Is Your Next Target is exemplarisch voor de melodisch gesofisticeerde, maar toch tijdloos ongecompliceerde muziek die Ultimate Painting maakt. Dusk is hun beste release tot nu toe.

september 21, 2016

KRANKLAND


En zo kwam Thomas Werbrouck in 2015 plotsklaps een flinke poos thuis te zitten. Het feit dat zijn amoureuze en muzikale wederhelft Eline Adam (Little Trouble Kids) nog wél werk had en hij daardoor hele dagen alleen spendeerde, had duidelijk zijn weerslag op Werbrouck. Die besloot van de nood een deugd te maken en te gaan werken aan nieuw materiaal. Het mondde uit tot de nieuwe groep Krankland, die nu haar debuut Wanderrooms uitbrengt. Logischerwijs is dat een tamelijk weemoedige plaat geworden vol onderhuidse en onderkoelde dreampop, die wel wat weg heeft van Porcelain Raft en Sparklehorse. De juist vrijgegeven tweede single Summer Avalanche is het enige nummer dat met haar vrolijke upbeat refrein de uitzondering vormt op de regel van tristesse en onevenwichtigheid. Werbrouck kreeg nochtans hulp van niet de minsten; onder andere bassist Thomas Mortier (Yuko) en de fenomenale drummer Christophe Claeys (Amatorksi, ex-Balthazar) sloten zich aan, terwijl Pascal DeWeze zich over de productie ontfermde. Is het al herfst?

augustus 03, 2016

VARIOUS #85

01/Jakob Bro - Evening Song
02/Modern Baseball - Apple Cider I Don't Mind
03/Mitski - Your Best American Girl
04/Hood -- You Show No Emotion At All
05/Clap! Clap! - Serendipity
06/Apneu - So What
07/Yucky Duster - Gofer
08/Saroos - Orange Book
09/Justin Timberlake - Can't Stop The Feeling
10/Dinosaur Jr. - Tiny
11/Directions In Music - Track 4
12/The Hotelier - Sun
13/Maria Usbeck - Moai Y Yo
14/Matmos - Very Large Green Triangles
15/Olöf Arnalds & Björk - Surrender
16/Plants & Animals - Stay
17/The Spectors - Clyde & Bonnie
18/Bachar Mar-Khalifé - Kyrie Eleison
19/The Strokes - Oblivius
20/Underworld - I Exhale

juli 27, 2016

RYLEY WALKER


Ryley Walker's vorige album Primrose Green gooide in 2015 hoge ogen in de pers. Een geïmproviseerd tussendoortje met Charles Rumback op Record Store Day daargelaten, is Golden Sings That Have Been Sung alweer zijn derde album binnen even zoveel jaren. En hij blijft maar groeien, die Ryley, als zanger, gitarist én songwriter. Hoor hem eens croonen tijdens Funny Thing She Said, een song die lijkt te handelen over bindingsangst, en je gelooft zonder meer dat het leven zelfs voor een begenadigd en geprezen muzikant met vriendjes in de Chicago jazzscene niet altijd meevalt. Songs als The Roundabout, The Halfwit In Me, en Sullen Mind zijn stuk voor stuk paleisjes van nummers. Niet alleen doordat Walker een band van formaat om zich heen heeft, maar ook omdat hij tekstueel gezien vaker het achterste van zijn tong durft te laten zien. De nieuwe Tim Buckley is opgestaan.

juni 20, 2016

WHITNEY


Julien Ehrlich en Max Kakacek, respectievelijk ex-drummer van Unknown Mortal Orchestra en oud-gitarist van Smith Westerns, hebben een nieuwe band. De twee deelden een appartement in Chicago, en op een koude wintermorgen in 2015 werd aan de keukentafel No Woman geschreven – het bitterzoete schuifelnummer dat hun debuutplaat opent en al op enige airplay kon rekenen. In die beginperiode diende het fictieve personage van Whitney ter inspiratie. Alle muziek werd geschreven vanuit het perspectief van deze onbeholpen, zieltogende melancholicus. Zo bezien klinkt Light Upon The Lake eigenlijk nog verrassend fris en opbeurend. Dit is dartele, warme indiefolk in soulvolle bandbezetting. Soms erg funky, op andere momenten koest en sereen. Een overtuigende blazersectie neemt de muziek bij tijd en wijlen op sleeptouw. Of de rest van het materiaal het haalt bij hun hit No Woman? Dat kun je wel stellen. Aanstekelijker dan The Falls of No Matter Where We Go gaan we ze deze zomer vermoedelijk niet horen.

juni 16, 2016

MOONFACE & SIINAI


Spencer Krug, bekend als frontman van Wolf Parade, Frog Eyes en Sunset Rubdown, is één van de meest markante stemmen uit de hedendaagse underground. Verafgood om zijn kenmerkende fragiele en dramatische stijl, maar door minstens zoveel luisteraars beschimpt als de belichaming van de artyfarty indierock. Op het nieuwe album van zijn vehikel Moonface werkt hij opnieuw samen met de Finse krautrockers Siinai. Leuke plaat, zowaar, die flirt met glamrock en waarop Krug minder gezwollen over komt dan normaal.

mei 24, 2016

HOLY FUCK


Toen Holy Fuck een jaar of tien geleden doorbrak, viel dat goed te begrijpen. Er waren simpelweg weinig groepen die dezelfde dolle muzikale filosofie en live-energie aan de dag legden. Zien was geloven, en het publiek at destijds uit de hand van de Canadese band. Congrats is het vierde album, en het verrassingseffect blijkt nog lang niet weggeëbt. Waar vergelijkbare groepen die opzwepende elektronica, noise, en rock combineren inmiddels wel zo een beetje het loodje hebben gelegd (de generatiegenoot !!! maakt al jaren geen memorabele platen meer), daar buitelen de creatieve impulsen van Holy Fuck nog altijd over elkaar heen. Categoriseer ze maar ergens tussen Einstürzende Neubauten, Fela Kuti en Brian Eno. De singles Tom Tom en Xed Eyes zijn lichtende voorbeelden van hoe de chaos wat beter afgemeten en gestroomlijnd is dan voorheen, zonder aan charme of pret in te boeten. Een hartelijke felicitatie is dan ook op zijn plaats.

mei 19, 2016

LYENN


Frederic Lyenn Jacques leerden we de laatste jaren kennen als bassist van het fenomenale Dans Dans. Dat is echter bepaald niet zijn enige muzikale hoedanigheid. Wat niet iedereen weet, is dat hij al geruime tijd dienstdoet in de begeleidingsband van Mark Lanegan. Het was tijdens een eerdere wereldtournee dat hem de gelegenheid werd geboden om tevens zijn solomateriaal voor het voetlicht te brengen. Onder zijn eigen naam verschenen tot dusver een album en een EP. Met Slow Healer doorbreekt Lyenn na vijf jaar eindelijk de stilte, en wel op uiterst indringende wijze. Het album is een angstvallige trip langs persoonlijk leed en verval. Bijgestaan door subtiele cello, percussie en elektronica heeft de beste man in de regel niet meer dan enkele impressionistische flarden nodig om door merg en been te gaan, zoals op het huiveringwekkende Fading en In Reveries. Een zeer knap staaltje muzikaal exorcisme.

mei 09, 2016

VARIOUS #84

01/Charlotte Cornfield Ft. Tim Darcy - Mercury
02/Ryley Walker & Charles Rumback - Dhoodan
03/Desmond Cheese - Dope VHS Master
04/Kiran Leonard - Dear Lincoln
05/Times New Viking - Fuck Her Tears
06/Statue - Calexico Point
07/Adult Jazz - Eggshell
08/Animal Collective - Lying In The Grass
09/Cavern Of Anti-Matter - Phototones
10/The Avonden - Dierenfilmpje
11/GoGo Penguin - All Res
12/Kevin Morby - Dorothy
13/La Femme - Sphynx
14/Liturgy - Generation
15/Palm - Child Actor
16/The Shitz - How Long
17/Terry Malts - I Do
18/Whitney - No Woman

april 24, 2016

SPOOKYLAND


Spookyland doorkruist met gemak verschillende emotionele staten en muzikale landschappen. Het kenmerkende getormenteerde geluid van de band uit Sydney was voor het eerst te horen op de EP Rock & Roll Weakling, die hier en daar - maar vooral daar - wat aandacht kreeg. Met name de snerpende stem van frontman Marcus Gordon (denk aan The Tallest Man On Earth) valt onmiddelijk op. Ook op de eerste langspeler wordt hij bijgestaan door zijn broer Liam op gitaar, Nic Malouf op bas en Nath Mansfield op drums. Het volvette geluid van Spookyland laat zich best omschrijven als een uitgekiende en sierlijk gearrangeerde mix van americana en rock. Het grote gebaar wordt niet geschuwd; songs als God's Eyes, Prophet en Champions flirten zowel muzikaal als tekstueel met een talrijk publiek. Beauty Already Beautiful is een warme, solide, en melodieus krachtige popplaat. Het debuut van een band die nog wel eens erg groot kon gaan worden.

april 21, 2016

JOEP BEVING


Even recapituleren. Rond de millenniumwissel was lounge bij uitstek de muziek waar een breed publiek zich na een lange dag zwoegen bij ontspande. Artiesten als Moby, St. Germain en Groove Armada zijn inmiddels echter uit de gratie geraakt ten gunste van een relatief nieuwe stroming; neo-klassiek. Tegenwoordig hebben Ludovico Einaudi, Greg Haines en Ólafur Arnalds de felbegeerde avondlijke plek in de cd-wisselaar ingenomen. Joep Beving doet met zijn debuut Solipsism een kansrijke gooi naar aansluiting bij dat laatste rijtje. Voorheen vooral bekend als succesvol componist van muziek voor reclame, verzette hij enkele jaren geleden zijn bakens naar een solocarrière als pianist. Wel, fijn wegluisteren doen deze elf nummers, die opvallend licht klinken voor het genre, zeer zeker. Muziek om het slaapkamerraam bij te openen, waarna er zachtjes een veertje door het venster naar binnen dwarrelt. Na overweldigend digitaal succes nu eindelijk ook fysiek in ruime oplage uitgegeven. De fraaie vormgeving van het artwork door Rahi Rezvani verdient een eervolle vermelding.

april 15, 2016

YAK




Het Engelse trio Yak bouwde het afgelopen jaar een maniakale reputatie op door live alles rücksichtslos af te breken – oplettende bezoekers van de laatste editie van Best Kept Secret hoeven we dat niet meer te vertellen. Alas Salvation is een al even verpletterend debuut dat alle tot dusver geschapen verwachtingen tamelijk moeiteloos inlost. Er valt namelijk geen pijl op deze band te trekken. Furieus, hysterisch, overstuurd en niet zelden loeihard, maar ook buitengewoon veelzijdig. We horen onder meer The Cramps, Spiritualized, 16 Horsepower en The Hunches terug. Soms zelfs allemaal binnen één en hetzelfde nummer. Een album, kortom, voor liefhebbers van de betere achtbanen. Uitschieters? Victorious, Roll Another, Doo Wah, en Please Don't Wait For Me zijn een aardige dwarsdoorsnede. De groep vertrekt deze zomer onder de vleugels van Last Shadow Puppets mee op tournee. Daar zullen ze ongetwijfeld menigeen de stuipen op het lijf jagen.

maart 28, 2016

INDIAN ASKIN


Een slimme zet van Chino Ayala en de zijnen, om de eerste EP van Indian Askin al aan de vooravond van Noorderslag uit te brengen. De vier liedjes hadden vermoedelijk gerust nog even kunnen wachten, maar marketingtechnisch is het gunstig om in Groningen iets te presenteren te hebben. Een paar maanden verder ziet nu ook Sea Of Ethanol het licht. Naast het vooruitgeschoven materiaal is plaats ingeruimd voor acht nieuwe songs die zich prima verhouden ten opzichte van hun voorproefje. Het openingsnummer is een geweldige binnenkomer. Een woordloze, trippende herinterpretatie van Flaming Lips die heerlijk doordreunt – dat is aangenaam wakker worden. Ook Pretty Good zegt waar het op staat; het grillige, magnetiserende walsje tekent voor een vroeg hoogtepunt. De band voelt op de uptempo songs Really Wanna Tell You en Better One goed aan wanneer er een tandje bij moet worden gezet. Toch blijft alles relatief clean. Ayala is eerder van het subtiele pingelwerk dan gierende, uit de bocht vliegende solo's. Millionaire's Outside The Simian Flock lijkt een belangrijke inspiratiebron. Sea of Ethanol is een sexy, eigengereide debuutplaat. Tongue in cheek, diepe baslijnen, en gezongen met het nodige aplomb. Indian Askin blaast het adagium van seks, drugs en rock 'n roll nieuw leven in, en daar is nog nooit iemand slechter van geworden.

maart 22, 2016

EXMAGICIAN


James Todd en Danny Smith; zomaar twee Noord-Ieren die het eens over een andere boeg wilden gooien. Vergeet de barokke pop van Cashier No. 9, de twee opereren nu als exmagician (naar Pavement) en durven op hun debuut onder dat alias wat minder glossy te werk te gaan. De plaat schiet alle kanten uit zonder onvriendelijk te worden voor de radio. Een prima veelzijdig album dat bol staat van melodie. Uitschieter: de fijne meestamper Job Done.

maart 17, 2016

QUILT


Wie van popmuziek houd die simpelweg vrolijk én zeer aanstekelijk mag klinken, moet van zijn hart geen moordkuil maken. De wereld is te klein voor guilty pleasures - een zeer oneervol begrip, trouwens. Quilt uit Boston heeft net de derde plaat uit, Plaza heet die, en dat is wat mij betreft een gevalletje aangenaam eindelijk eens kennis met u te maken. De sound is betrekkelijk naturel: een loom tempo, uitgemeten koortjes, af en toe wat zwierige strijkers op de achtergrond, hier en daar een licht ontvlambare psychedelische toets. Onderschat echter de liedjes niet: die klinken misschien onachtzaam, maar zitten stuk voor stuk knap in elkaar, en dáár, meine Damen und Herren, is het uiteindelijk werkelijk om te doen. Leukste indiepopalbum van 2016 tot dusver.

maart 04, 2016

ROALD VAN OOSTEN


It's not as if I'll be alone - I've got the latest touchscreen telephone, zingt Roald van Oosten in Acceleration. Ten tijde van het laatste album van zijn voormalige band Caesar waren die er niet; we spraken nog van een GSM. Dat is dan ook alweer langer dan tien jaar geleden. Het kan verkeren, maar wat is het fijn om luisterend naar Oh Dark Hundred te constateren dat Van Oosten het nog niet verleerd is om aanstekelijke popsongs te schrijven. Op de eerste plaat onder zijn eigen naam ('dan kan ik live ook eindelijk weer werk van Caesar en Ghosttrucker spelen') weet hij een mooie balans te vinden tussen speelse gitaarpop, de meer melancholische en elektronische inslag van Ghosttrucker en zijn composities voor theater. Wat opvalt: dat zalig hese en zachtaardige timbre van Van Oosten is natuurlijk uit duizenden herkenbaar, maar ook zijn liedjes doen onmiddelijk vertrouwd aan. Full Of Dreams, Nothing Political en Pilots of Luna klinken tegelijkertijd zowel actueel als nostalgisch door hun tekstuele knipoogjes naar retro-science fiction. Als we Van Oosten op zijn woord mogen geloven - en waarom zouden we dat laten - zijn de twaalf liedjes eigenlijk de laatste schifting van zijn afgelopen drie platen. Dat stemt toch op zijn minst nieuwsgierig naar de twee die nu nog op de plank liggen.

maart 01, 2016

VIOLENT FEMMES


Violent Femmes maakten in de jaren '80 twee platen die vrijwel ogenblikkelijk een behoorlijke cultstatus verwierven door hun ontwapenende primitiviteit en sarcasme. In het post-Napstertijdperk legde het Amerikaanse folkpunktrio zich vooral toe op het recyclen van oude hits en ruziemaken over ieders honorarium. Die strijdbijl lijkt nu echt begraven, en hun eerste nieuwe langspeler van dit millennium een voldongen feit; We Can Do Anything is zowel qua vorm als inhoud een wat anachronistisch, maar toch heel aardig te genieten kunststukje geworden. De Femmes hebben de vijftig inmiddels overschreden en hoewel dat even slikken is, zijn liedjes als Memory, Big Car, en I'm Not Done toch zeer doeltreffend. Sommig materiaal lag al jaren op de plank, maar producer John Agnello (Kurt Vile, Sonic Youth, Dinosaur Jr.) slaagde erin om We Can Do Anything bijna net zo gejaagd, vulgair, en oprecht te laten klinken als vroeger.

februari 22, 2016

EERIE WANDA


Eindelijk brengt Eerie Wanda dan een debuutplaat uit. Sommige nummers op Hum werden immers eind 2014 vrijgegeven. Marina Tadic speelde leentjebuur bij Lola Kite en Jacco Gardner om haar band samen te stellen. En net als laatstgenoemde wordt ook de speelse psychpop van Eerie Wanda nu al warm ontvangen in Amerika, waar de groep voor Allah-Las opende. Terecht, want de liedjes zijn van een tijdloze schoonheid. I Am Over Here lijkt haast een echtstreekse boodschap van wijlen Broadcast-zangeres Trish Keenan. Aan die vocale gelijkenis valt niet te ontkomen.

februari 03, 2016

VARIOUS #83

01/Jono McCleery - This Idea Of Us
02/Turbostaat - Sohnemann Heinz
03/Bruising - Honey
04/The Thermals - Hey You
05/Radiohead - Spectre
06/De Kliko's - Hey Jij Daar Aan De Overkant Van De Kanaal
07/Willis Earl Beal - Traveling Eyes
08/Die Nerven - Eine Minute Schweben
09/Beach Baby - No Mind No Money
10/Ramona - On My Own
11/Moses Sumney - Seeds
12/Mothers - No Crying In Baseball
13/Federico Durand - El Jardin Encantado
14/Guided By Voices - I'm Cold
15/Azure Mortal - 3 Piano Piece
16/Anohni - 4 Degrees
17/Nap Eyes - Don't Be Right
18/Girlie - Error 404 Part II
19/Savages - The Answer
20/El Pino & The Volunteers - Skid Around
21/Jo Goes Hunting - Act Of Leaving

januari 21, 2016

DIIV


DIIV begon aanvankelijk als zijproject van Beach Fossils, maar is die groep in de pikorde van indiebands uit Brooklyn inmiddels lang en breed voorbij. Nu verschijnt eindelijk de opvolger van de bejubelde debuutplaat Oshin uit 2011. Frontman en einzelgänger Cole Smith groeide ondertussen door zijn gretige drugsgebruik uit tot een beruchte bandleider – type Kurt Cobain. Veel songs (onder andere uitschieters Bent en Dopamine) op het meer persoonlijke Is The Is Are handelen daar over. Het is dan ook een flinke kluif geworden; 17 nummers in 64 minuten. Dat lijkt op het eerste gezicht wat overmoedig en zelfingenomen, ware het niet dat de liedjes rijper klinken dan op Oshin, terwijl er muzikaal gezien weinig is veranderd. DIIV speelt nog altijd prettig in het gehoor liggende shoegazepop, uptempo en met sprankelende gitaren. In de mix is de reverb grotendeels van de vocalen van Smith verdwenen, waardoor zijn relaas over verslaving duidelijker hoorbaar is. Vriendinnetje Sky Ferreira levert op Blue Boredom een vocale bijdrage.

januari 17, 2016

INDIAN ASKIN



Indian Askin gaat het druk krijgen. De rockgroep rondom zanger/gitarist Chino Ayala is langzaam tot volle wasdom gekomen en brengt eindelijk een debuut-EP uit. De clubtour is as we speak begonnen, later dit jaar volgt nog een langspeler. Deze vier songs in kwestie, waaronder hitje Answer, zijn behoorlijk riffgeoriënteerd. Maar Ayala laat met Island pas echt horen waar hij toe in staat is; een heerlijk dwars dagdroomwijsje dat van de vrachtwagen van dEUS lijkt te zijn gevallen.

januari 14, 2016

JAARLIJSTJE 2015


01/Ought - Sun Coming Down

Met hoorbare invloeden van The Fall, Talking Heads en Clinic beweegt dit Amerikaans/Canadese viertal zich op toch zeer eigenzinnige wijze richting de absolute top van het jaar. Ogenschijnlijk nonchalant, maar bij nadere beluistering met een enorme precisie. Beautiful Blue Sky is het sleutelnummer: een krachtiger suspense hoorden we in 2015 niet. Een vervelender tekst over gevoelloosheid trouwens ook niet. Onweer- en onuitstaanbaar tegelijkertijd, en daarom de onvermijdelijke lijstaanvoerder.

02/Naive Set - Dragon

Dragon is een geweldige plaat, maar had toch op geen betere plek kunnen staan dan de tweede. Dragon is namelijk nog een pak beter dan voorganger Reclining Nude, en die stond hier in 2014 op nummer drie. Daarmee is Dragon één van de drie zogenaamd moeilijke tweede platen die tot dit jaarlijstje doordrongen. Nog een uitgemolken clichéetje? Naive Set is onnederlands goed. Want weer zijn alle liedjes raak, alleen zijn de harmoniën en muzikale details nog beter uitgewerkt dan voorheen.  

03/Destroyer - Poison Season

Dan Bejar is nooit een lachebekje geweest, en daar brengt Destroyer's elfde album geen hoorbare verandering in. Na het doorbraaksucces van vorige album Kaputt, dat bol stond van de softporno vibes, slaat hij met Poison Season wel een andere muzikale richting in. De poëzie is gebleven, maar meer kamermuziek en Bruce Springsteen-echo's gaan ten koste van minder koperblazers. Die spelen overigens nog wel een hoofdrol op de geweldige single Dream Lover. Zo zou alle knuffelrock moeten klinken.

04/Protomartyr -  The Agent Intellect
Het geheim van Protomartyr? De Amerikaanse band klinkt onder aanvoering van de charismatische, praatzingende antiheld Joe Casey steevast even getergd als energiek. Het plaatje klopt. Venijnige postpunkriffs, sjofele jasjes, een oefenruimte in een leegstaand pakhuis, songtitels als 'Cowards Starve' en 'Pontiac 87'; dat kan haast niet van een andere plek dan Detroit anno 2015 komen. Protomartyr is de ultieme verklanking van het post-industriële tijdperk.

05/Unknown Mortal Orchestra - Multi-Love

Ik interviewde Ruban Nielson in februari en vergat hem de simpelste vraag denkbaar te stellen. Daarom kwam ik pas later achter de sappige driehoeksverhouding die aan Multi-Love ten grondslag had gelegen. Ging II nog over eenzaamheid en afzondering, daar verhaalt de nieuwe plaat over de andere kant van de medaille; de groeiende behoefte aan affectie en het romantische manco van telefoons. Zeer actueel, dus. Aangevuld met een toetsenist klinkt de band bovendien hechter dan ooit.

06/Rats On Rafts - Tape Hiss

Wist u dat? Sinds de uitgave van Tape Hiss werd de voltallige ritmesectie één voor één zonder boe of ba ontslagen. Waarom de drummer en bassist het veld precies moesten ruimen is onduidelijk. Dat Rats On Rafts een hyperambitieuze band is niet bepaald.
David Fagan en co. namen voor de langverwachte opvolger van debuut The Moon Is Big (2011) nogal de tijd, en hielden alles in eigen hand. Tape Hiss moest en zou volledig analoog opgenomen, gemixt en gemasterd worden. Dat perfectionistisch nastreven van het imperfecte was gedurfd, maar betaalt zich dubbel en dwars uit. De schoonheid zit hem niet zozeer alleen in de ruis, maar toch ook in het ongenadig brute songmateriaal.

07/Viet Cong - Viet Cong


Fans van de legendarische postpunk- en noiserockband Women halen hun hart op. Viet Cong, de doorstart die enkele ex-leden maakten
, klinkt haast even nukkig en onberekenbaar als hun vorige vehikel - en is slechts net iets gemakkelijker te googlen. De groepsnaam, die binnenkort na aanhoudend protest zal worden veranderd, was daarmee in eerste instantie goed gekozen: op hun volgwaardige debuut duiken de snerpende gitaarlijntjes, dwarse tempowisseingen en brandende toetsen steeds precies op wanneer je er geen erg in hebt.   

08/De Kliko's - De Kliko's

Voor bands van eigen bodem draai ik bepaald mijn hand niet om, maar Nederlandstalige platen raken doorgaans niet in mijn jaarlijstje verzeild. Vorig jaar was de gelijknamige LP van Strand een monument van verstilde pracht op #6. De Kliko's uit Haarlem gooien het over een andere boeg: ze geven je een kopstoot zo hard als je negende biertje op de tweede dag van Zwarte Cross - waar de band gek genoeg nog niet voor werd uitgenodigd. Sardonische rock 'n roll in de geest van The Hives of, verder terug, ZZ & de Maskers. 

09/Jessica Pratt - On Your Own Love Again

Jessica Pratt's nieuwe album On Your Own Love Again kenmerkt zich door sobere maar zinsbegoochelende folkwijsjes zonder opsmuk anders dan een akoestische gitaar en een klarinet. Alsof het pardoes weer 1970 is. De liedjes werden opgenomen op vier sporen en in relatieve afzondering, toen Pratt net van San Francisco naar Los Angeles was verhuisd. Dat On Your Own Love Again uit komt op het fameuze Drag City is niet verwonderlijk. Met labelgenote Joanna Newsom deelt ze de heidense, meisjesachtige miauwstem. Met Bill Callahan de dubbelzinnige en tegendraadse songteksten.

10/Die Nerven - Out

Met name Sonic Youth lijkt een grote inspiratiebron voor Die Nerven. Tijdens de magistrale opener Die Unschuld In Person wordt meteen afgetrapt met een heerlijk rabiate riff die zo uit de gitaar van Lee Ranaldo had kunnen komen. Het gif van single Barfuss Durch Die Scherben zit hem dan juist weer in de onheilspellende groove. Out is niet het debuut van het trio, maar wel de eerste plaat sinds de geruchtmakende doortocht op Eurosonic 2015 de deuren buiten de landsgrenzen wist te openen. Er wordt gezongen in het Duits, over iPhones en jeugdwerkloosheid, en de productie is verfrissend clean. Je begrijpt al: dit alles klinkt vervreemdend, ontregelend en exotisch tegelijkertijd.

januari 05, 2016

EERVOLLE VERMELDINGEN 2015

Björk - Vulnicura

Je hebt comebackplaten en comebackplaten. Naar de echte terugkeer van deze IJslandse grande dame werd eigenlijk al jaren uitgekeken. De laatste degelijke plaat Volta dateerde immers alweer van 2007. Voor Vulnicura wist de diva niet alleen één van 's werelds hipste producers van het moment te strikken (Arca), maar kon ze zich tevens beroepen op een klassiek thema uit de popmuziek; liefdesverdriet. Geluk bij een ongeluk? Het resultaat mag er hoe dan ook wezen: Björks grillige stem gaat door merg en been, en songs als Stonemilker, Lionsong en Black Swan behoren tot haar beste materiaal ooit. 

Ryley Walker - Primrose Green

Incubate, 16 september 2014. Ryley Walker speelt met zijn band alles en iedereen weg in jazzpodium Paradox. Figuurlijk dan. Op de setlist, zo weten we nu, prijkte toen voornamelijk materiaal van het album dat een half jaar later zou verschijnen. Zelden hoorden we een blowend en skateboardend schoffie uit Chicago zo'n feilloze hommage brengen aan het werk van wijlen Tim Buckley. Op dit tweede, prachtig gearrangeerde album Primrose Green klinken de liedjes van Walker nog rijper en rijker dan eerst. Alsof het weer 1971 is.

Krill - A Distant Fist Unclenching
Wat zullen we dit eens noemen? Het meest geschifte nummer van het jaar? Mwah. Niet echt, het is meer een solide ontsporend rocknummer, ijzersterk bouwend op niet een niet eens heel erg memorabele monsterriff. In elk geval kan het vanaf nu bijgezet worden in de vitrinekast vol klassiekers over krankzinnig worden. En zou er iets in het drinkwater van Boston, MA zitten dat alle zangers daar doet zingen als een psychopaat?

Beach House - Depression Cherry

Petje af voor Beach House, dat dit jaar vriend en vijand (maar vooral vriend) verraste met liefst twee langspelers. Vooral de eerste, Depression Cherry, was een schot in de roos. Mooiste hoes van het jaar, en wellicht ook de beste single. De groep tapt op Sparks duidelijker dan ooit uit het vaatje met sensuele shoegaze-invloeden, en de wonderschone climax die dat aan het slot oplevert, is om door een ringetje te halen. Beach House doet haar naam steeds minder eer aan; dit is al lang geen muziek voor een zwoele zomeravond.


Half Way Station - DODO

Dit Rotterdamse gezelschap is inmiddels uitgegroeid tot een hechte band met een uniek smoelwerk.
Rikke Korswagen, Elma Plaisier en co. voeren al jaren een felle, verbeten strijd tegen de hokjesgeest - of wie heb jij americana, psychedelica, rap, en orkestrale pop al beter horen vervlechten tot een herkenbaar eigen geluid? - en zijn zodoende in het buitenland veel populairder. Dat daar maar eens verandering in komt. Het geweldige tweede album DODO ten spijt is Half Way Station nog altijd een te ontdekken pareltje van eigen bodem.

Blogarchief


zie ook http://www.damusic.be