Het oor wil ook wat - door Max Majorana.

maart 28, 2016

INDIAN ASKIN


Een slimme zet van Chino Ayala en de zijnen, om de eerste EP van Indian Askin al aan de vooravond van Noorderslag uit te brengen. De vier liedjes hadden vermoedelijk gerust nog even kunnen wachten, maar marketingtechnisch is het gunstig om in Groningen iets te presenteren te hebben. Een paar maanden verder ziet nu ook Sea Of Ethanol het licht. Naast het vooruitgeschoven materiaal is plaats ingeruimd voor acht nieuwe songs die zich prima verhouden ten opzichte van hun voorproefje. Het openingsnummer is een geweldige binnenkomer. Een woordloze, trippende herinterpretatie van Flaming Lips die heerlijk doordreunt – dat is aangenaam wakker worden. Ook Pretty Good zegt waar het op staat; het grillige, magnetiserende walsje tekent voor een vroeg hoogtepunt. De band voelt op de uptempo songs Really Wanna Tell You en Better One goed aan wanneer er een tandje bij moet worden gezet. Toch blijft alles relatief clean. Ayala is eerder van het subtiele pingelwerk dan gierende, uit de bocht vliegende solo's. Millionaire's Outside The Simian Flock lijkt een belangrijke inspiratiebron. Sea of Ethanol is een sexy, eigengereide debuutplaat. Tongue in cheek, diepe baslijnen, en gezongen met het nodige aplomb. Indian Askin blaast het adagium van seks, drugs en rock 'n roll nieuw leven in, en daar is nog nooit iemand slechter van geworden.

maart 22, 2016

EXMAGICIAN


James Todd en Danny Smith; zomaar twee Noord-Ieren die het eens over een andere boeg wilden gooien. Vergeet de barokke pop van Cashier No. 9, de twee opereren nu als exmagician (naar Pavement) en durven op hun debuut onder dat alias wat minder glossy te werk te gaan. De plaat schiet alle kanten uit zonder onvriendelijk te worden voor de radio. Een prima veelzijdig album dat bol staat van melodie. Uitschieter: de fijne meestamper Job Done.

maart 17, 2016

QUILT


Wie van popmuziek houd die simpelweg vrolijk én zeer aanstekelijk mag klinken, moet van zijn hart geen moordkuil maken. De wereld is te klein voor guilty pleasures - een zeer oneervol begrip, trouwens. Quilt uit Boston heeft net de derde plaat uit, Plaza heet die, en dat is wat mij betreft een gevalletje aangenaam eindelijk eens kennis met u te maken. De sound is betrekkelijk naturel: een loom tempo, uitgemeten koortjes, af en toe wat zwierige strijkers op de achtergrond, hier en daar een licht ontvlambare psychedelische toets. Onderschat echter de liedjes niet: die klinken misschien onachtzaam, maar zitten stuk voor stuk knap in elkaar, en dáár, meine Damen und Herren, is het uiteindelijk werkelijk om te doen. Leukste indiepopalbum van 2016 tot dusver.

maart 04, 2016

ROALD VAN OOSTEN


It's not as if I'll be alone - I've got the latest touchscreen telephone, zingt Roald van Oosten in Acceleration. Ten tijde van het laatste album van zijn voormalige band Caesar waren die er niet; we spraken nog van een GSM. Dat is dan ook alweer langer dan tien jaar geleden. Het kan verkeren, maar wat is het fijn om luisterend naar Oh Dark Hundred te constateren dat Van Oosten het nog niet verleerd is om aanstekelijke popsongs te schrijven. Op de eerste plaat onder zijn eigen naam ('dan kan ik live ook eindelijk weer werk van Caesar en Ghosttrucker spelen') weet hij een mooie balans te vinden tussen speelse gitaarpop, de meer melancholische en elektronische inslag van Ghosttrucker en zijn composities voor theater. Wat opvalt: dat zalig hese en zachtaardige timbre van Van Oosten is natuurlijk uit duizenden herkenbaar, maar ook zijn liedjes doen onmiddelijk vertrouwd aan. Full Of Dreams, Nothing Political en Pilots of Luna klinken tegelijkertijd zowel actueel als nostalgisch door hun tekstuele knipoogjes naar retro-science fiction. Als we Van Oosten op zijn woord mogen geloven - en waarom zouden we dat laten - zijn de twaalf liedjes eigenlijk de laatste schifting van zijn afgelopen drie platen. Dat stemt toch op zijn minst nieuwsgierig naar de twee die nu nog op de plank liggen.

maart 01, 2016

VIOLENT FEMMES


Violent Femmes maakten in de jaren '80 twee platen die vrijwel ogenblikkelijk een behoorlijke cultstatus verwierven door hun ontwapenende primitiviteit en sarcasme. In het post-Napstertijdperk legde het Amerikaanse folkpunktrio zich vooral toe op het recyclen van oude hits en ruziemaken over ieders honorarium. Die strijdbijl lijkt nu echt begraven, en hun eerste nieuwe langspeler van dit millennium een voldongen feit; We Can Do Anything is zowel qua vorm als inhoud een wat anachronistisch, maar toch heel aardig te genieten kunststukje geworden. De Femmes hebben de vijftig inmiddels overschreden en hoewel dat even slikken is, zijn liedjes als Memory, Big Car, en I'm Not Done toch zeer doeltreffend. Sommig materiaal lag al jaren op de plank, maar producer John Agnello (Kurt Vile, Sonic Youth, Dinosaur Jr.) slaagde erin om We Can Do Anything bijna net zo gejaagd, vulgair, en oprecht te laten klinken als vroeger.

Blogarchief


zie ook http://www.damusic.be