TJING TJING

Andre Manuel en Roos Rebergen sloten het verbond lang geleden al, toen laatstgenoemde nog minderjarig was. Ooit zouden ze samen muziek gaan maken en het Koeioneur festival in Duiven afsluiten, daar achter op het erf van de boerderij van haar ouders. Dat die boerderij intussen gesloopt werd, vernamen we al op de debuutplaat van Roosbeef uit 2008. Maar Manuel en Rebergen hielden desalniettemin hun woord, en Tjing Tjing is nu een feit. Een gevalletje van twee handen op één buik. Afwisselend zwalken en stampvoeten de twee zich nietsontziend een weg door dit album, daarin bijgestaan door een stevig rockende band met Sjoerd Bruil (ex-Sukilove) op leadgitaar. Lipgloss is met haar sinistere samenzang een prijsnummer, net als het vuige Pak Me Dan. Maar Tjing Tjing weet ook te ontroeren: Hoe Je Leven Moet tekent voor kippenvel. 'Wij zijn het soort mensen dat dondersgoed weet hoe je leven moet', zingt het duo vertwijfeld. Angst is een slechte raadgever, zoveel is zeker, en betere Nederpop gaan we dit jaar niet meer horen.

ALEX IZENBERG

Treffende titel heeft Alex Izenberg gekozen voor zijn debuut. De jonge singer/songwriter uit Los Angeles toont zich op dit album namelijk een ondeugende acrobaat die excelleert in opwindende, vroegbarokke indiepop. Hij schijnt er vijf jaar aan gewerkt te hebben met componist en geluidsontwerper Ari Balouzian. Hoewel die nauwkeurigheid inderdaad hoorbaar is aan de inventieve, filmische arrangementen, klinkt de muziek op Harlequin toch opvallend licht en spontaan. Liedjes als Libra en Archer zijn gelaagd en zitten vol leuke vondsten. Zwierige strijkers, verdwaalde houtblazers, hier en daar zowaar een streep noise. Izenberg zet steeds net op tijd een onverwacht sonisch stapje zijwaarts. Wel zo spannend. En dan hebben we het nog niet eens over de gedoodverfde radiohit To Move On gehad; een heerlijke downtempo soulkraker voor wie Aloe Blacc's I Need A Dollar wat te gelikt vond. Alex Izenberg is iemand om de komende jaren in de gaten te houden. Met name door fans van Grizzly Bear, Dirty Projectors en Gruff Rhys.

NOUVELLE VAGUE

Nouvelle Vague, het dartele coverclubje rondom Marc Colin en Oliver Libaux, demonstreert met de nieuwe langspeler I Could Be Happy dat de fuif nog niet is afgelopen. Ruim tien jaar nadat de band debuteerde staat de cocktailparty-formule van de Fransen namelijk nog steeds als een huis. Dat komt voornamelijk door de uitgekiende keuze van het materiaal; ofschoon de evergreens netjes worden vermeden, zijn hun platen toch een feest der herkenning voor nostalgische liefhebbers van de betere (post)punk en new wave. Van The Cure pikken ze het sombere, nooit helemaal platgedraaide All Cats Are Grey, en ook de cultheld Richard Hell komt aan bod. Favoriet is het vergeten pareltje No One Is Receiving, voor het eerst op de band gezet door Brian Eno in 1977 en hier bewerkt tot samba. Door af te sluiten met vier eigen nummers, die bepaald niet onder doen voor de andere songs, bewijst de groep tenslotte ook nog met een been in het heden te staan. Leuke band, vermakelijke plaat.