SOCCER MOMMY

Sophie Allison is pas 20 jaar oud, maar op haar officiële debuutalbum heeft ze al duidelijk stelling genomen: ze doet afstand van de muzikale erfenis van haar thuisstad Nashville. Onder de naam Soccer Mommy brengt ze met Clean tien bitterzoete gitaarliedjes van hoog niveau die ergens tussen Allvvays, Mitski, en Jesca Hoop zijn onder te brengen. De ingetogen en ongekunstelde performance van Allison is te prijzen, al is het jammer dat sommige songs daardoor wat achteloos overwaaien.

SUPERORGANISM

Superorganism is sinds enkele maanden de meest besproken band in en uit Londen. Met drie geweldige singles en een glansrijke showcase op Eurosonic onder de arm verschijnt binnenkort hun titelloze debuutplaat. Het zou zomaar eens de leukste popplaat van het jaar kunnen blijken. Dat zit zo: de van oorsprong Nieuw-Zeelandse band telt acht kosmopolitische twintigers die hutjemutje twee verdiepingen delen. De creatieve ideeën zweefden aldus als wierook van kamer naar kamer tot er krankzinnig sterke songs als Reflections On The Screen, Everybody Wants To Be Famous en Something For Your Mind overbleven. Overstuurde beats, ogenschijnlijke hak-op-de-takmelodieën, en een onmetelijkheid aan maffe technicolor samples maken Superorganism tot een plaat waar geestelijk vaders als MGMT, Beck, The Go! Team en The Avalances voor zouden tekenen. Een 33 minuten durend salvo van uitmuntende stuiterballenpop, speciaal voor de jonge generatie die kampt met concentratieproblemen. In het zeer pakkende Relax zingt de nog minderjarige Orono het ongeïnteresseerd maar treffend voor: ‘Breeze is buzzing about, but school’s out so join the crowd.’

SHAME

De nieuwe gitaarhype uit Engeland luistert naar de naam Shame. De groep jeugdvrienden besloot vier zomers geleden muziek te gaan maken in de repetitieruimte van Fat White Family, dat andere illustere genootschap uit het zuiden van Londen. De tien songs die het vijftal nu aan de dag legt zijn niet allemaal even nieuw; zo verschenen The Lick en Gold Hole eerder als dubbele single. Het zijn logischerwijs de nummers die het meest in het verlengde liggen van de donkere rootsrock van hun leermeesters. Voor het overige lijkt het aplomb waarmee de groep nu de wereld in wordt geschoten vooral een manier om Shame in de markt te zetten als Britse evenknie van Protomartyr. Niet onterecht, want de drietrapsraket waarmee Songs Of Praise opent – het sterkste deel van de plaat - grossiert inderdaad wel degelijk in dreigende gitaren en monotone tekstuele desillusies. Prima nieuw lid van de postpunkclub.